De lente is een feit. De zon heeft ons weer met een portie zonnestralen verblijd en de eerste ijsjes op terras waren weer niet te versmaden. Het is een dinsdagochtend als mijn meisjes rond de klok van 10 uur het huis verlaten. Ik had besloten die ochtend de tuin in te gaan om ,vóór het werk dat mij te wachten stond op de laptop, eerst te gaan zaaien. Het gras moest het deze winter weer ontgelden en qua schoonheid had zij een flink jasje uitgedaan.
Tijd om te zaaien
Die ochtend sjees ik naar de intratuin, koop een halve kilo graszaad en begin mijn gazon als een volleerde verticuteerhark met de hand om te ploegen. Ik beperk mijn werkzaamheden tot een afgezet vierkant. Met een gieter besprenkel ik de los geharkte grond. De zaadjes zwieren over de natte aarde waarna ik ze toedek met een beetje verse grond. Ik vervolg de beschrijving van de verpakking door wat lichte druk te geven waarna ik ze met liefde met rust laat. Meer kon ik nu niet doen. Ik zou deze paar vierkante meter gewoon even met rust moeten laten zodat het de tijd krijgt om te groeien.
Maar heel eerlijk. Dat zit helemaal niet zo in mij. Herken je dat? Ik ben niet zo dol op wachten en in deze casus zou ik dan ook liever voor de volgende dag 15 rollen gras hebben besteld om manlief de grasmat volledig te later vervangen. Meen je dat? Eerlijk gezegd wel. En toch besloot ik deze kans te pakken, een zaaipoging te doen en mijn geduld op de proef te stellen. Zonder dat ik met een megafoon de zaadjes stond aan te moedigen. Het was tijd om ze de rust te geven om te ontkiemen met een zonnestraaltje en een regendruppel op zijn tijd.
Bloeien
Terwijl ik de zaadjes door de lucht op mijn omgeploegde grond zie vallen denk ik aan de zaadjes die ik mag strooien in het leven van mijn kinderen, in het leven van mijn partner, van de mensen dichtbij of ver weg. De woorden van Matteus 13 zuig ik die morgen op als droge grond terwijl mijn nagels nog zwart kleuren.
Jezus verteld een grote groep menigte over het zaad dat word gezaaid. Een deel dat op de weg valt word door de vogels opgegeten. Een deel dat op een rots valt ,waar het niet veel aarde heeft, bloeit snel uit maar verdroogd in de zon omdat het zijn wortels mist. Nog een deel valt tussen de distels, waar het verstikt. Een ander deel valt in goede aarde waar het graan omhoog schiet en vrucht draagt meer dan is gezaaid.
Boodschap van Liefde
Hoe mag het zijn in jouw en mijn leven? Moet er worden gesnoeid? Moet het tuintje van je hart worden omgeploegd en opnieuw worden ingezaaid? Verstikt de boodschap van Liefde niet tussen de distels van het leven? Laat ik duidelijker zijn. Lieve lezer, mag Jezus zich wortelen in jouw bestaan? Dan mag het zaad dat je strooit vrucht gaan dragen, meer dan je hebt gezaaid.
En dan maakt het even niet meer uit dat het gras bij de buren groener is..
Het is tijd. Tijd om te groeien.
-x- Mama van Dijk
No Comments