In de mama-wereld zijn sommige topics reden voor een heuse mamamaffia, we kennen de onderwerpen als borstvoeding en vaccinaties inmiddels allemaal. Op hen rust een soort van taboe of strijd alsof het ons fanatieke moeders allemaal wat doet als de ander er een andere mening op los laat. Met als gevolg dat de innerlijke drang er soms online nogal fel aan toe gaat. Dat terzijde. Maar toch, die “speentijd” is er ook zo eentje.
Tutje
Mijn driejarige peuter was intussen onafscheidelijk gehecht aan haar speen ook wel ’tutje’ genoemd. Alhoewel ze hem het laatste half jaar toch echt op haar kamer moest laten liggen was het bij vermoeidheid, verdriet, onrust of pijn een grote bron van troost. Schuilend achter haar bijbehorende tutdoekje bracht het haar snel en moeiteloos in slaap en werd de pijn verzacht. Als het aan haar lag zat hij dan ook aan haar broekje geklemd zodat hij de hele dag met haar mee op ontdekkingsreis kon gaan.
Baby buurmeisje
Om de tandarts, die we nodig weer eens moeten bezoeken, te vriend te houden en de gewenning toch ooit afgeleerd moest worden begonnen we daar het liefste mee als zij daar klaar voor was. Echter dat moment bleef uit. Het is een zonnige middag als ik beneden een balletje opgooi: Naomi, je bent al heel groot toch? Ja knikt ze enthousiast terwijl ze net haar bedje komt uitgelopen die middag. Ik ga verder: “Dan wordt het ook tijd om jouw tutje een keer weg te doen he?” Opnieuw knikt ze enthousiast. Aan buurmeisje baby Abby roept ze er vol plezier uit. “Dan kan ze lekker slapen en hoeft ze niet meer te huilen!” Ik schrik bijna van haar positieve reactie. “NU! Ik wil hem nu brengen mama!” Deze opwelling lijkt me alles behalve een goed idee en ik besluit haar te laten genieten van de laatste nacht met haar tutje. Heel bewust gaat ze die nacht slapen zo lijkt het.
Feestelijk pakketje
De volgende morgen is het het eerste wat ze zegt. “Mama, vandaag ga ik mijn speentje aan baby Abby geven” Ik slik even en beantwoord haar vorm van goedemorgen met enthousiasme. “Wauw, Naomi, je bent ook zo groot!” Inmiddels had ik de buurvrouw geïnstrueerd en ging ik aan de knutsel met peuterlief. We maakten een hartje waar het tutje op kwam te liggen, we knutselde confetti hartjes daarbij en mooie gekleurde bloemen van crêpe papier. Een lint, het transparante folie en het hartje met daarop “Voor Abby”maakte het feestelijke pakketje helemaal af.
Net voor zij het tutje in het pakketje stopt zie ik haar nog even snel het tutje in haar mond doen. Alsof ik haar zag afscheid nemen van een tijd die nu geweest was. Ik merk dat het mijn moederhart wat doet tot zij plots de smaak van zeep in haar mondje proeft en met een flinke proest dat intieme momentje afkapt. “Oeps, je had hem nog even schoongewassen he?”grap ik er lachend uit!
Overtuigd of vertwijfeld
Gaan we nu mama? Haar oogjes veranderen van overtuigd naar vertwijfeld als zij lijkt te begrijpen wat er gaande is. Ja lieverd, we gaan! Ze loopt voorop de voordeur uit. Staat nog heel even stil en neemt dan een sprintje naar het huis van de buren. Daar overhandigd zij met plezier het tutje aan haar babybuurmeisje die zowaar glundert van oor tot oor. “Kijk Naomi, baby Abby is zo blij met je tutje!” Trots lopen we even later de deur uit naar buiten. Haar handjes zijn leeg. Thuis kijkt ze beteuterd naar haar tutdoekje zonder tut. Ze legt hem tegen haar gezichtje aan waarna zij hem weg legt.. over en uit?
Morgen meer over hoe het nu gaat.
..enkele weken na dat afscheid.
Hoe namen jullie afscheid van het “speentijdperk”?
-x- Mama van Dijk
No Comments