En daar stonden we dan. De lift van het reusachtige gloednieuwe pand middenin Jeruzalem brengt ons op de 6e etage. Slechts enkele meters verwijderd van het appartement van mijn lieve tweelingzusje, haar man en prachtige (jarige) zoontje..
Een ontmoeting sinds tijden
Met elke stap voel ik mijn hart een beetje sneller slaan. Als in een roes staan we aan de voordeur waar we niet veel later de bel laten rinkelen. Er volgt een ontmoeting sinds tijden. Alweer een jaar geleden was ik bij hen in het mooie warme Israël.
Net na de geboorte van de kleine Bo die me hier inmiddels voorbij loopt en rent. Ik merk zijn ietwat vreemde blik op maar al snel kijken twee sprankelende oogjes me aan; “Dag kleine man, ik ben het!”
Er volgen 4 bijzondere dagen, middenin de stad, waar we even geen toeristen zijn maar meedraaien met de familie. Met taartjes en uit eten, met nog meer diners en speelafspraakjes. Met hoge glijbanen en mooie groene parken. Met een waanzinnige verjaardag van onze kleine Boaz en een heleboel ” Hello and nice to meet you too”.
Jeruzalem met kind een feest!
Na de dag van aankomst, een dag van voorbereiding van het feest én de dag van het feest zelf op shabbat, nemen we zondag nog even tijd voor het land. Een land met waanzinnige vergezichten en bruisende steden. We crossen onze gehuurde auto richting de woestijn waar we zwemmen bij de watervallen van Ein Gedi ( “wauw mam, dit zwembad heeft geen randjes”). We genieten van de kamelen die we zien onderweg, het uitzicht op de dode zee, elkaar en zoveel meer.
We eindigen op zondagavond in een goede toko in de stad Jeruzalem waar we onze tanden zetten in een grandioze burger en duiken bij tijds onze bedjes in.
Die laatste knuffel kwam sneller dan het gemis was uitgewerkt
Maar die nieuwe morgen die daarop volgde kwam sneller. Sneller dan we hoopten, veel sneller dan het gemis was uitgewerkt. Een laatste keer pak ik de kleine Bo uit zijn bedje nog voor zuslief zijn gebrabbel had opgemerkt. Een laatste keer gekietel, een laatste enthousiaste kiekeboe.
De koffers rol ik opnieuw de gang in. Die weg terug naar de lift voel ik mijn hart weer sneller kloppen. Ik laat mijn zusje achter terwijl de lift zich tussen ons sluit..
Een laatste knuffel
En daar zit ik. Mijn ogen kijken door het glas over het wolkendek. Naast me ligt een meisje te slapen. Haar hoofd rust op de schoot van oma. Zou ze zich deze bijzondere reis nog lang herinneren? Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken maar ik weet dat het zo makkelijk niet gaat.
We naderen zo’n 5 uur later opnieuw het Hollands luchtruim, met 25 graden verschil lopen wij niet veel later door die grote schuifdeur en zie ik mijn grootste liefde én mooiste blondie daar.
Weer compleet maar toch zo anders.
Want die laatste knuffel in de morgen kwam zoveel sneller dan het gemis was uitgewerkt…
Meer zien? Check instagram.com/mamavandijk
-x- Mama van Dijk
2 Comments
Je beschrijft het zo mooi. Kun je voorstellen dat mijn moeder en haar zus nog veel verder van elkaar gescheiden werden? Nederland en Australië liggen zo ver uit elkaar. En toen pakte je niet zomaar het vliegtuig.
Ik vind je foto’s mooi. Vooral die bij de waterval.
Aritha onlangs geplaatst…Blijf vertrouwen! Zelfs in de nacht
Wat een feest om je zus en haar gezin weer te zien. Je hebt een mooie site zeg! Nu weer wennen aan het Nederlandse klimaat en liefhebben op afstand. Gelukkig hebben we tegenwoordig veel digitale mogelijkheden voor contact. Maar knuffels…nee dat is gemis.
Anne Stekhoven onlangs geplaatst…Help mijn man heeft een hobby