peuter, peuterpubertijd, peuterfase, christelijk mamablog, mama van dijk,

Ik hoor het mezelf nog zeggen, doe mij de peuterfase maar

Ja, wees gerust. Ik geniet intens van baby’s maar na twee babyfases vrij dicht achter elkaar én de temperamentvolle babytijd van Fleur hoorde ik het mezelf destijds herhaaldelijk uitspreken; “Doe mij de peuterfase maar” En daar sta ik dan..

Geluk en wallen

Het zat er al vroeg in, die liefde voor baby’s, ook al had ik er destijds nog nooit zelf eentje verzorgd. Er eenmaal middenin of eigenlijk vooral er een beetje uit laat het me beseffen dat ik misschien toch niet zo’n echte babymoeder was als dat ik van tevoren had dacht. Hoe je het ook went of keert baby’s zijn overweldigend en die babytijd laat je meevaren op fantastische golven van geluk tot aan fantastisch zwarte wallen.

Ik zag mijn peuter inmiddels groter groeien en eenmaal in haar derde levensjaar besefte ik wat een genot dat was. Die leeftijd ja! Waarin ze alles willen ontdekken, enthousiast zijn en open staan voor een heleboel. Die nee-fase bij de oudste dochter bleef overigens een beetje uit. De dame was al met twee jaar zindelijk en haar glimlach oneindig betoverend. Geluksvogel die mama!

Peutermama

Inmiddels mag ik me sinds half november een echte peutermama noemen. Wauw! Ik vind het fantastisch. Maar zien we daar ook weer wat zwarte wallen? Jup! Volgens mij missen ze een slaapgen. Gewoon gekscherend natuurlijk maar lieve jongens, ze kunnen er wat van! #teamnosleep wordt regelmatig in het leven geroepen. Ach, het hoeft ook allemaal niet vanzelf te gaan toch? En cliché maar waar, je krijgt er zovee(eee)l voor terug.

Terwijl we onze ogen al zo’n twee uur gesloten hebben hoor ik in mijn droom ineens een meisje flink tekeer gaan. Ik open mijn ogen en kom tot de ontdekking dat het echt zo is. Real life. Liefdevol begroet ik mijn tweejarige waarna ik haar neerleg. Een gemopper gaat over in totale overgave. Boos. Kwaad. Furieus. En dat mocht ik weten. Uit volle borst laat ze merken dat ze het er niet mee eens is. Eenmaal terug in bed hoor ik haar rennen naar de deur. Met kleine vuistjes probeert ze de deur te openen door er hardhandig op te slaan. Zonder resultaat. Ze doet een laatste poging wanneer ze luidkeels uithaalt; “Mamaaa, 1.. 2.. 3!”

Zei ze dat nou echt?