De weg naar adoptie – de terugblik met een traan

Op Mama van Dijk vertelt Nayomi haar verhaal als wensmoeder, een weg naar de adoptie van hun Thaise mini. Hoe blikt ze terug? De maand december is aangebroken en het nieuwe jaar 2019 staat voor de deur. In deze blog een terugblik over 2018 een roerig adoptiejaar met ups en downs.

Allereerst namens Mama van Dijk en lezers een dankjewel aan Nayomi en Gerard voor het feit dat wij op Mamavandijk.nl een jaar lang, elke maand, mochten meereizen op de persoonlijke weg in dit adoptieproces. Elke maand wist zij onze harten te raken met warme indrukwekkende artikelen. We wensen en bidden hen toe dat deze dromen en wensen vervuld zullen worden in het jaar dat voor ze ligt.

Geduld

Nayomi: Als ik naar mezelf kijk dan ben ik het afgelopen jaar vooral gegroeid in het ‘’oefenen’’ van geduld. Zoals ik al eerder heb geschreven ging het begin 2018 in ons adoptieproces niet van een leien dakje. Ons rapport bleek niet volledig en moest worden aangepast, gelukkig kon dit gerealiseerd worden en konden we toch dankzij de aanpassing in ons rapport de dossierstukken verzamelen zodat het dossier nog dit jaar naar Thailand kon vliegen.

Lees hier over de eerste indrukwekkende stappen op weg naar adoptie

En daar ligt het nu ,deze maand alweer 3 maanden. Ik merk bij ons meer een gevoel van berusting in het hele proces en we beseffen ons steeds meer dat we nu in de laatste fase van het proces zijn aangekomen, dat geeft rust en ruimte in ons hoofd en hart.  Als ik voor mezelf spreek is het hele proces nu in de acceptatiefase gekomen sinds ons dossier in Thailand ligt en wij het niet meer zelf in handen hebben. Nu is het afwachten tot er een positieve match is en we gebeld worden dat er een Thaise mini op ons wacht.

We geloven dat onze Hemelse Vader weet wanneer we het voorstel zullen ontvangen van onze Thaise mini en vragen Hem om kracht, moed en rust in dit traject. We kijken met een warm en positief gevoel terug op de adoptiebijeenkomsten die we gevolgd hebben tijdens de voorbereidingsfase waarin we veel hebben geleerd en fijne mensen hebben ontmoet waar we nog steeds contact mee hebben.

Beginseltoestemming

Een ander groot moment vond ik begin 2018 waarin we de officiële beginseltoestemming op de deurmat hadden liggen toen was het voor mijn/ons gevoel echt net als half september waarin de brief van Wereldkinderen kwam dat ons dossier naar Thailand was gevlogen. Stuk voor stuk mooie mijlpalen die we uiteraard hebben gevierd.

Lees hier over dat bijzondere moment

Tegelijkertijd is er weer bijna een jaar voorbij waarin we mooie stappen hebben gemaakt in ons adoptieproces maar waarin we ook de teleurstelling en frustratie hebben gevoeld. Over dat er iets niet goed was met het dossier, de onzekerheid die dat met zich mee bracht en ook dat het langer duurde voordat Wereldkinderen ons dossier heeft verstuurd naar Thailand. Tegelijkertijd voelt de decembermaand dubbel aan waarin we Sinterklaas en Kerst vieren, iets dat ook wij zo graag als gezin zouden willen vieren. Tegelijkertijd troost het ons dat we op een dag een gezin mogen vormen en we deze momenten ook anders gaan beleven en ervaren.

We blikken vooruit naar 2019

Een nieuw jaar ligt voor ons waarin we hopen dat onze grootste wens vervuld mag worden. De wens dat we mogen afreizen om onze Thaise mini op te halen maar tegelijkertijd realiseren we ons dat het ook nog een poos kan duren voordat het telefoontje komt. We blijven samen genieten van de kleine dingen die het leven ons geeft en waar we energie en moed uit halen om de wachtperiode door te komen.

Maar bovenal leggen we onze handen in die van onze Vader. Hij heeft beloofd dat Hij met ons mee zal gaan op de weg die we ( 3 jaar geleden) zijn ingeslagen. Hij was er bij in de mooie en moeilijke momenten in het proces en we vertrouwen er op dat Hij ook in 2019 met ons mee zal gaan op weg naar onze Thaise mini.

Ik wil afsluiten met de woorden van het lied van Sela waar ik de afgelopen tijd veel kracht uit heb gehaald.

Sela – een weg naar U

In het donkerst van de nacht
leert U mijn ziel te zingen.
U geeft wonderlijke kracht
en vrede diep van binnen.
Ook in mijn verdriet
vindt mijn lied een weg naar U.

Al is het wonder waar ik op hoop,
waar ik om bid, nog uitgebleven,
toch vind ik troost in dit geloof:
mijn naam staat in het boek van leven.

Trouwe God die mij ziet,
sterke God die mij redt,
een gebroken hart veracht U niet.
Elke zucht is een lied,
elke traan een gebed.
U hoort mijn klacht,
U hoort mijn lied.

Juist in mijn verdriet
vindt mijn lied een weg naar U.

Liefs,

Nayomi