Haar zoontje werd stil geboren, nu werkt ze zelf met passie in de uitvaartzorg

Vandaag de allereerste “Moeders met passie”. Een nieuwe rubriek op Moederschap en Lifestyleplatform Mama van Dijk waar we samen een kijkje nemen achter de voordeur in het leven van een mama waar liefde, zorgen en passie gedeeld wordt. Vandaag het verhaal van Simone Beijer, moeder van twee dochters en een zoon in haar hart..

Leven vol licht en liefde

Simone vertelt: Ik ben Simone Beijer, 43 jaar, getrouwd met Geurt en moeder van 2 prachtige dochters. Ilse van 20 en Janine van bijna 16 jaar. Ik ben christen en dat bepaalt denk ik mijn hele levensvisie. Ik vind dat ik op de aarde ben op Liefde en Licht uit te stralen en er voor anderen te zijn. Om iedereen te respecteren en niet te oordelen over wie dan ook. Sinds drie jaar heb ik een eigen uitvaartonderneming; Simone Beijer Uitvaartzorg.  En vooral binnen mijn bedrijf komt mijn visie tot zijn recht.

Op mijn 23e werd ik voor het eerste moeder van Ilse. Op mijn 25e werd na een zwangerschap van ruim 22 weken, onze zoon Stan stil geboren. Maar op mijn 27e kregen we gelukkig nog een cadeautje in de vorm van onze dochter Janine. We hebben een heel open en hecht gezin waar we samen alles kunnen delen en er nog graag samen als gezin op uit gaan. 

Heeft het moederschap je veranderd als persoon?

Op de vraag of het moederschap Simone heeft veranderd reageert ze allesomvattend; “Ja. Allereerst voel je bij de geboorte van je eerste kind een onvoorwaardelijke liefde, die je voor die tijd niet kan beschrijven of bedenken. Ik denk zelfs, dat ik er nu de juiste woorden niet aan kan geven. En bij de geboorte van de anderen werd die liefde verdubbeld, hoe bijzonder dat dit kan. 

Zeker de geboorte van Stan heeft mij veranderd. In de goede zin van het woord. Ik geloof namelijk dat ook de moeilijke dingen in het leven je vormen. En dat je ook altijd een keuze hebt. Wat je overkomt kan je bitter maken, of juist beter. Dat bepaal je deels zelf. Ik weet dat doordat we afscheid moesten nemen van Stan, ik dingen veel minder vanzelfsprekend vond. En ook eerder met mensen meeleefde. Dat ik begreep wat verlies inhield, zorgde er ook voor dat ik juist extra verwonderd en extra dankbaar was toen we na een traject van hormonen slikken en zo graag weer zwanger wilde raken, Janine kregen.  

Ik denk dat het moeder zijn, mij vooral heel dankbaar heeft gemaakt.

Haar geboorte verzachtte de pijn

Toen Ilse geboren werd was dit heel speciaal, 4 jaar later kwam Janine, ruim 2 jaar nadat we Stan hadden begraven en een tijdje niet zwanger konden raken. Ik ben zo bang geweest dat ze niet levend geboren zou worden en tijdens de bevalling bleek dat haar hartslag snel achteruit ging. Toen ze ter wereld kwam, bleek de navelstreng om haar nek te zitten maar het liep gelukkig goed af.  

Die nacht erna had ik haar op de arm en sliep ik half, toen er een dokter en een verpleegkundige binnen kwamen op mijn kamer. Ik herkende de verpleegster van de bevalling van Stan en de arts was degene die mij de nacht ervoor had begeleid op de verloskamer. Alleen was hij  ’s ochtends naar huis gegaan en werd Janine pas ’s middags om 16.59 uur geboren. Hij keek me aan met de woorden; “ Ik wilde jullie echt even met eigen ogen zien.”

Het bleek dat hij die dag wel een keer of drie gebeld had of het goed met me ging en ook heel bang was geweest dat het niet goed zou aflopen met Janine. Het was dus veel spannender dan ik in de gaten had gehad.  Ik praatte nog wat na met de verpleegster, ook nog even over de bevalling van Stan en zo kreeg dat die eerste nacht een plekje en kon ik dingen loslaten.  Ik denk wel dat die nacht een hele grote up was in mijn leven als moeder.

De komst van Janine verzachtte de pijn van het verlies van Stan, het gaf nog meer verwondering over het feit dat zij leefde. 

Als dat geen passie is

Als het onderwerp valt op passies kan Simone blijven vertellen precies zoals dat gaat bij een passie vanuit het hart. Zo richtte Simone 9 jaar geleden Stichting Bitja (=dochter van God) op waar zij met een team vrouwen jaarlijks een fantastische dag organiseert voor vrouwen om te ontspannen en te groeien in geloof. Waar ze destijds begonnen met zo’n 200 vrouwen verwachten ze er inmiddels bijna 1000. Wauw, als dat geen passie is. Inmiddels draagt zij haar Bitjadroom over aan haar getalenteerde dochters en vertelt ze uitgebreid over haar eigen grote passie.

Een zaadje gepland

Eigenlijk is er door het overlijden van Stan een zaadje gepland in mijn hart als het gaat om uitvaartverzorging. In de jaren dat ik werkte bij verschillende bedrijven, bleef ik af en toe terugkomen op dit vak, maar het werd nooit concreet.  Hoofdreden daarvan was, dat ik het organiseren mooi vond, maar “dode” mensen best eng.

Organiseren kon ik al, maar leerde ik door Bitja meer en meer en ook in mijn werk deed ik dit. Daarnaast werd ik trouwambtenaar en werd ik heel ervaren in het luisteren naar mensen en hun woorden verwerken tot een speech EN toch knaagde altijd al iets. Af ten toe werd ik gevraagd om te spreken tijdens een rouwdienst van een bekende en zo begon het…..

Ik belandde in een burn-out

Mijn lijf riep; “Het is genoeg”

Rond mijn 38e raakte ik in een burn-out. Mijn hoofd ging prima, maar mijn lijf riep letterlijk: Het is genoeg! 11 zware maanden volgde maar het was ook heel verrijkend. Ik leerde mezelf beter kennen. Een half jaar daarna deed ik het 2e jaar van de parttime bijbelschool van Royal Mission. Daar uitte ik voor het eerst mijn droom om uitvaartondernemer te worden. Wanneer ik deze vraag mag beantwoorden weet ik het zeker; “waar kan jij om huilen, waar ligt je passie, waar wil jij mensen helpen”. Ik wist het: mensen die verdrietig zijn, die radeloos zijn, die in het donker staan. Daar wil ik licht brengen. Die wil ik bij de hand pakken en zeggen, kom maar. Ik kan niet je pijn wegnemen, maar we kunnen samen wel een afscheid maken. Een waarvan je straks zegt: het heeft me geholpen. 

Vanaf toen ging het snel. De dag voordat ik moest beslissen opnieuw te gaan werken of de stap te wagen stond ik in de kerk op klappen van zenuwen. Een loon opgeven wat we zo nodig hadden, wat nu als het allemaal in mijn hoofd zit, maar het niet mijn bestemming is…..?

De voorganger gaf aan het eind de zegen mee en zei dit keer iets anders dan anders tegen een volle kerk, zonder mij te kennen: “Ik zegen je met de woorden uit Psalm 20. God zal je dromen doen uitkomen en je plannen zullen slagen. ” Die dag nam ik een besluit en 2 maanden later was ik uitvaartondernemer. Inmiddels zijn we drie jaar verder en de cijfers in het branche gaven aan dat als je na 3 jaar een bepaald aantal uitvaarten mag doen, je een zogenaamde blijver op de markt bent. Wij hadden dit jaar het drievoudige aantal. Ik zeg wij, want inmiddels heb ik 7 dames in dienst en helpt ook mijn dochter Ilse regelmatig mee. Dit is oprecht een passie vanuit het hart. Een passie die op een heel bijzondere wijze groeide na zo’n verdrietige gebeurtenis. 

Wat je overkomt kan je bitter maken, of juist beter. Dat bepaal je deels zelf.

Voor de toekomst heeft Simone waanzinnige dromen maar de grootste droom in dat alles kenmerkt zich in gezondheid voor familie, geliefden, vrienden en zo ook voor jou..

Wil jij deze prachtige, bijzondere mama blijven volgen? Neem dan een kijkje op haar pagina. 

-x- Mama van Dijk