Rust zacht

Mamablog – Ik tuur naar mijn scherm. Minutenlang volgt er een bijna ademloze stilte. Mijn gedachten razen. Hoe kan het! Ik wil opvliegen, mijn scherm het liefst induiken. Ik wil roepen naar de hemel. Lieverds! Lief kind. Lieve kinderen van de wereld, van jou en mij, ons allemaal. Mijn tranen vloeien voor jullie. Mijn moederhart breekt in zoveel stukjes uiteen..

Verscheurd verdriet

Ik kijk naar mijn eigen meisje van twee, afgezwakt door een flink virus die haar al maanden in zijn greep hield. Ik kijk naar mijn scherm waar ik haar lijfje plots moet vergelijken met een kindje uit Jemen. Ik zie angst, een afgezwakte vechtlust, een terneergeslagen moederziel om hem heen. Haar kindje zou dood gaan van de honger. Ook zelf vergaat ze van de pijn. Haar armen omringen het kleine mannetje.

Bijna tegelijk zie ik het nieuws dat zich al dagen vult met de zoekactie naar de kleine Julen. Zou hij daar echt zijn? Diep onder de grond, waar zijn geschreeuw maar heel even hoorbaar was. Zou het verhaal kloppen? Was het niet onmogelijk? Maar dan toch, een hartverscheurend bericht. Zijn lijfje werd gevonden. Levenloos alleen. Verscheurd van verdriet zie ik de wanhoop in hun ogen. Van zijn vader, zijn moeder. Hulpeloos alleen.

Verderop zie ik een vader rennen, schreeuwend met een mes, zijn ene zoon zojuist gestoken, naar zijn andere onderweg. Bloed vloeit op de straten. Een niet te bevatten fenomeen. Zijn vaderliefde vloeide weg, ernstig ziek, doorgeslagen. Zoveel pijn en zoveel vragen.

In duizend stukjes uiteen

Mijn moederhart breekt in zoveel stukjes uiteen.

Voor het kindje in de moederschoot zo veilig, rustig en vertrouwd. Het kloppen van het moederhart hoort zij terwijl ze zich nog eens omdraait, haar handjes omvatten de navelstreng. De moederschoot voelt warm, omringt haar met zoveel liefde. Tot die dag, net voor zij compleet, volmaakt, het levenslicht zou zien. Ze voldeed niet aan de wensen, niet aan het perfecte plaatje bovendien. Het was niet het juiste moment voor haar komst.

Levenloos wordt zij geboren. Het leven haar ontnomen. Ze had zo prachtig kunnen stralen. Mijn hart breekt. Tranen vloeien over mijn wangen.

Lief kind. Lieve kinderen van de wereld

Ik wil geven mijn huis om veilig in te wonen, maar er is geen plek voor allemaal. Ik wil je geven, kleding om te dragen, alles wat je nodig hebt. Ik wil je voeden met dat wat ik heb, en net een beetje meer. Ik wil je dragen in mijn armen, je weer zien stralen op een dag. Ik wil je troosten en omringen, tot een liefdevolle glimlach.

Lieve moeders, zullen we samen, alsjeblieft samen, omzien naar de kinderen van de wereld? Geef mij je hand, zodat we om hen heen kunnen staan. Omringd met eindeloos veel Liefde.

Lief kind, lieve kinderen van de wereld..
Ik bid je een veilige plaats, moederarmen die je in warmte dragen en eindeloze Vaderliefde toe. 

Met gevouwen handen en een intens geraakt moederhart kan ik nog enkel zeggen,

Rust zacht.

-x- Mama van Dijk