Die morgen zit ik op het aanrecht. Op het aanrecht van een woning zonder herinneringen. In een huis waarvan pa en ma nog maar kort geleden de sleutel kregen. Ik was toe aan rust, heel even toverde ik deze woning om als mijn stilteruimte.
De 40 dagen tijd is afgelopen week begonnen. Ik kies ervoor om deze tijd te benutten voor meer tijd voor niets. Stilte. Zonder kinderen, puur in de aanwezigheid van God. Die zondagmorgen is het eerste moment. Maar had je dan niet gewoon naar de kerk kunnen gaan? Zul je je wellicht afvragen? Voor nu was ik meer dan ooit toe aan een moment zonder prikkels, even terug naar basic. Terug naar het begin. Naar mijn Maker. Alleen.
Wat schuilt er achter jouw glimlach?
Ik bericht dat weekend mijn ouders of hun huis die zondag mijn stilteklooster kan worden en die ochtend haal ik de sleutel bij ze op. Wat schuilt er achter die glimlach meisje? Ik hoor een warme moederstem, twee armen om me heen. ..toe aan stilte, even uit de rush van het leven. Even terug naar de basis. Even niets, beantwoord ik haar.
Niet veel later verlaat ik het ouderlijk huis. Het huis waar tientallen jaren vol herinneringen liggen op naar het huis waar ik hoop dat zoveel waanzinnige herinneringen gaan komen. Samen als gezinnen, familie, neefjes en nichtjes, in het huis van opa en oma, papa en mama.
Ik neem mijn tas mee, een boek, een laptop bovendien. En zonder na te hoeven denken ratelt die ochtend mijn toetsenbord. Af en toe kijk ik op naar buiten waar ik in de verte auto’s hoor rijden over de natte wegen maar waar bovendien het geluid van vogels overheerst. In mijn ooghoeken zie ik af en toe een duifje voorbij paraderen, daarna een musje. Er volgt een wirwar van gedachten en gevoelens op het elektronische papier.
Met bovenal de vraag die klinkt in mijn hart voor jou en mij..
Wat schuilt er achter jouw glimlach vandaag?
Zijn er zorgen? Is er verdriet? Een verlangen? Pijn of moeite? Een bijzonder geheim? Een zware last?
Ik bid dat jij vandaag de volgende woorden in je hart zult uitspreken.
Gebed
Abba, Vader. Hemelse Papa, U ziet mijn verlangens, mijn zorgen, mijn pijn,
U kent mijn wonden, de littekens van mijn hart. Vandaag leg ik ze stuk voor stuk in uw handen.
Want Heer wanneer mijn lasten te zwaar zijn zult u ze dragen. Heer, spreek in mijn leven. Help mij vaker stil te worden zodat ik U kan verstaan. U bent welkom. Welkom in ons midden..
En terwijl de echo van de woning het gebed herhaald voel ik een stroom van Liefde. God wil spreken in jouw leven. Staat jouw deur al open? Of is het tijd om de stilte op te zoeken..
(T)rust.
-x- Mama van Dijk
No Comments