Wanneer je normaliter zo’n 10 weken op je ‘roze’ wolk hebt gezweefd (of die er was of niet) word het tijd voor de eerste vragen. Naast de meest geliefde vragen als; “Slaapt het door” en “loopt het al” -onee, die komt heel iets later. Word er vrij vlot met een liefdevol meeleven gevraagd of je de gang richting werk weer hebt gevonden. Je hebt ze in alle maten en uitvoeringen. Voor de één een grote wens voor de ander een grote berg. Van thuisblijfmoeder tot advocate met kinderen. We kijken in 2017 nergens meer van op..
Vroeger was het de standaard. Vader verdiende de centen. Moeder zat thuis, fietste tien keer heen en weer naar school, runde het huishouden, verschoonde billen, deed het avondritueel met de kinderen en zoveel meer. Tegenwoordig doet menig moeder dat nog steeds. Naast een parttime of fulltime baan in samenwerking met een flexibele oppas of kinderdagverblijf. Doen waar je gelukkig van word. Is dat niet het allerbelangrijkste?
Rond tien weken ging ook ik nadenken over mijn gang richting het werk terug. Iets waar ik in de onrustige maanden met Fleur als een berg tegenop ging zien. In een volledige overleefmodus waren weken voorbij gegaan. Dagen voorbij gevlogen. Waar manlief na twee weken weer aan het werk ging en daarbij de wederom lange dagen (en menig nacht) terug op de weg zat bracht ik de dagen alleen door met de meisjes. Ik kon overigens niets anders wensen. Ik moest niet aan werk denken. Had genoeg aan thuis. Aan de zorgen en het zorgen. Niets anders kon mij boeien dan de rust terug te vinden in huis al dan niet in mijn lijf en die van kleine Fleur. We besloten beroep te doen op mijn ouderschapsverlof. Een onbetaalde weliswaar. Toen die eerste verlenging volgde bleef de onrust. De ondertussen bekende opname van Fleur volgde en langzaam zagen we verbetering. Kwam er rust terug in haar lijfje maar bleef diezelfde rust bij mij uit.
Het was opnieuw een moment om op het werk rond de tafel te gaan zitten in overleg wat te doen. Een nieuwe verlenging volgde. Maanden waarin we eindelijk weer konden genieten van elkaar. Maanden waarop de vraag ging spelen waar ik nu echt gelukkig van werd. Was dat naast “Mama van Dijk”, het schrijven en de creatieve ideeën die steeds opborrelen, terug de zorg in? Of was dat op een andere manier een plek vinden voor mezelf? Om van moeder weer even mijn eigen ik te kunnen zijn? Het was manlief die die cruciale vraag op een doodnormale avond stelde.
Lieverd.. waar word je nu echt gelukkig van?
Wat mijn keuze daarin is geworden lees je aanstaande donderdag. Ben jij een werkende mama? Waar vind jij jezelf in terug? Als jij alles kon doen wat je zou willen. Waar zou jij staan? Wat zou je doen?
-x- Mama van Dijk
No Comments