Kinderfiets, 10 inch, 12 inch, leren fietsen, zijwieltjes

Op een (oude) fiets moet je het leren..

Leren fietsen. Alhoewel je het gezegde op diverse manieren kunt opvatten neem ik het vandaag graag letterlijk. Of laat ik zeggen, zij nam het letterlijk. De kleuter. Het is ongeveer, pak ‘m beet, een maand of wat geleden (note: iets met een hoofd, moederschap en een zeef, lang leve het insta archief) wanneer we besluiten de zijwieltjes van de fiets van dochterlief er eens af te schroeven.

Haar “grote meidenfiets” gebruikte ze niet vaak meer, ze zat ineens veel liever op een oude driewieler die we voor 2 euro scoorde bij de kringloop. Je weet wel zo een met van die schreeuwende kleurtjes en oude plakstickers.

Leren fietsen

Haar hypermobiele benen schudden vrolijk heen en weer.

We besluiten ervoor te gaan. Of nouja, zij dan. Haar hypermobiele benen schudden vrolijk heen en weer op de trappers terwijl haar hypergevoelige moeder enthousiast elke beweging volgt. Goedzo!! Jij kan dit! Kom op!! Het is alsof ik die middag praat tegen mijn sportchallengers die ik tweewekelijks probeer af te matten. Het is dochterlief die na twee valpogingen haar fiets een klap richting de grond geeft. Met een portie enthousiasme hervat ze de poging tot fietsen opnieuw, maar alleen als ze de heuvel af mag crossen en vaart heeft, zo vraagt ze me.

Ik laat het gebeuren. En terwijl ik onderaan de twee meter lange heuvel op het fietspad sta (waar de heuvel in uitmond) sjeest ze me met een rotgang voorbij. Mam! Ik kan fietsen!! Ik ren er wat versuft naast terwijl de andere dochter besluit een andere kant op te driewieler’en. Wauw! Kanjer! Voor je kijken. VOOOOR.. Bam. Het is dochterlief die ik verzuchtend hoor zeggen; “Vallen en opstaan..”.

Hoe hoger, hoe leuker

Vanaf die week lukt het haar. Op haar fietsje met het rotan mandje voorop waar haar naam zo aandoenlijk staat geschreven. Mijn hypermobiele dochter, ze fietst! Alhoewel ze nog steeds het allerliefste van heuvels en diepe wadi’s sjeest komt er inmiddels vrij plots een andere vraag dat al snel een mededeling werd.

Mam, ben een blokje om. Jooee.

What! Ik ben zo’n moeder. Dat met een verrekijker het liefst elke stap zou volgen. Of direct google’d op een gps horloge. Met belfunctie of SOS knop. Dat bij zulke vragen denkt aan enge mannetjes en wilde verhalen. Zo’n moeder die op dat moment even vergeet dat het blok maar zo’n 7 huizen telt.

Afgelopen week met een paar zalige zonnestralen wist ik het te zeggen. “Ja natuurlijk schat”. Met een beetje buikpijn wachtte ik het moment af dat mijn vier jarige dochter het blok huizen aan de andere kant weer zou passeren. Tot daar binnen pak ‘m beet 200 seconden de bel gaat. DING-DONG.