bloedprikken bij een oververmoeide peuter

Terwijl ik haar armpje stevig vast houd zie ik hoe de naald erin word geprikt. Stil maar lieverd, fluister ik, wanneer haar betraande ogen me angstvallig aankijken. Wat had ik haar in vredesnaam aangedaan door haar hier te brengen. Ik zie de naald heen en weer gaan op zoek naar een goede ader. Terwijl mijn geduld op begint te raken zie ik hoe de paniek bij dochterlief toeslaat. Hou maar op, nu(!), beveel ik vriendelijk.

De afgelopen maanden zijn niet alleen voor ons als ouders moeilijk geweest. Ons peutermeisje zat er eveneens middenin. En dan, na een paar maanden van vermoeidheid, gaan alarmbellen rinkelen.

Mama, ..omi moe

klinkt er steeds vaker door de woonkamer. Ons vrolijke meisje veranderde in een zielig hoopje mens dat na een uur uit bed te zijn het liefst op de bank wilde slapen en een uur later overstuur vroeg of ze naar bed mocht.

Die middag hang ik aan de telefoon met de huisarts. Dit kon toch niet langer? Was dit een peuter dingetje? Moest ik dit normaal vinden? En wat kon ik doen? Er word geadviseerd bloed te prikken. En daar sta ik dan. Op een heldere donderdagochtend stappen we vrolijk op de fiets. Waarom haar grote Nijntje knuffel mee mocht werd niet gevraagd. Evenals haar speen die ik als troost in de tas meenam.

Eenmaal aangekomen bij de huisarts worden we doorgestuurd naar een prikpunt van het ziekenhuis. Daar hebben ze ook verdovingszalf, word me bij vertrek bemoedigend toegezegd. En zo vervolgen we onze weg naar de andere kant van het dorp. Daar zitten we dan. Terwijl Nijntje een eigen stoel krijgt toegewezen in de wachtkamer vallen de ogen van onze peuter op de legoblokjes. Nietsvermoedend speelt ze. Terwijl mama’s hart al een paar tikjes sneller klopt.

Het is alsof we op de markt staan als ik hoor. “Wie is er dan?”. Ons getrokken nummertje leveren we samen in waarna we de deur iets verderop naar binnen gaan. Ik neem plaats op de stoel en zet Naomi op schoot. Thuis oefende we al even. En als ik haar vraag wat we gaan doen ontbloot zij voorbeeldig haar armpje terwijl ze glunderend zegt; “Prik”.

Niet veel later houd ik haar armpje stevig vast en zie ik hoe de naald erin word geprikt. Stil maar lieverd, fluister ik, wanneer haar betraande ogen me angstvallig aankijken. Wat had ik haar in vredesnaam aangedaan door haar hier te brengen. Ik zie de naald heen en weer gaan op zoek naar een goede ader. Terwijl mijn geduld op begint te raken zie ik hoe de paniek bij dochterlief toeslaat. Hou maar op, nu(!), beveel ik vriendelijk. Nu, alsjeblieft!!

Er word overgegaan op plan B

 

Er word een vingerprik gegeven en de buisjes word gevuld met het bloed dat daar uit komt. Een vervelend tafereel bij een meisje dat zojuist al zonder resultaat in haar arm geprikt werd. Maar wat is ze stoer. Die kleine bikkel van ons. Als de pijn weg is haal ik de troostprijs uit de tas. Twee hamburgers, snoepjes. Eetsmakelijk lieverd. Je hebt ze verdiend.

Een stukje herkenning? Deel jouw ervaring in een reactie! Donderdag lees je het vervolg op Mama van Dijk, de uitslag en hoe het nu gaat.

-x- Mama van Dijk