Een nieuwe fase, “eng en leuk”.

Daar ging ze. Om haar schouders kleurt een roze tasje. Ze had die week al vaak geoefend. Ze had menig rondje mét haar tasje door de kamer gedaan en nu was dan echt het zover. Maar dan vlakt die ochtend het enthousiasme iets af..

Mama, ik vind het eng. Eng én leuk

Ik glunder en bewonder haar gevoel voor woorden. Hoe zij haar gevoel onder woorden kan brengen durf ik bijzonder te noemen. Al jong speelde ze met gevoelstermen. Het bracht de puzzelstukjes over haar onrustige babytijd verder op zijn plaats. Haar gevoeligheid in combinatie met het temperamentvolle karakter was overigens één die, wanneer in balans, elkaar konden versterken ten goede.

De eerste keer peuterspeelzaal

Die morgen zie ik met het opengooien van de deur haar houding veranderen. Een minuutje eerder had ze de deur van het peuterspeelzaaltje zelf opengegooid. Snel doe ik de deur weer dicht als me de ongeschreven regel ten ore komt; De juffen doen de deur open als het tijd is. Ik probeer de knoop in mijn buik te negeren wanneer ik zie dat zij vrolijk naar binnen huppelt.

Aan de tafel achter een puzzel zie ik haar ogen mijn kant op kijken. Naar de juf en weer mijn kant op. Zachtjes fluistert ze ” ik vind het eng “. Ik geef haar een knuffel en zeg haar dat het mag. Dat het spannend mag zijn en een beetje eng. Dat het goed komt en heel gezellig gaat worden. Dat mama er zal zijn, straks al om haar op te halen.

Huilend laat ik haar achter

Ze begint te snikken. Uiteindelijk beland ze op de schoot van de juf en vertrek ik. De kleuter die slechts een deur verder zit zie ik aandachtig luisteren. Mijn grote rijkdom, twee deurtjes naast elkaar. Loslaten. Het was begonnen, meer dan ooit.

Die ochtend bericht ik een vriendin; “Heb jij het nummer van de psz?” Ik vervolg; “Appen ze ouders niet even hoe of het gaat?” “-Nee, dat heet loslaten”. Ik frons en mompel wat.

Het blijkt uiteindelijk zo goed te gaan

Vroeg sta ik die morgen op het plein waar eerst de kleuter parmantig naar buiten komt gestapt. Samen sneaken we naar binnen en gluren we door het raam naar de peuter. Mijn hart stroomt over van trots. Wanneer de deur openzwaait rent ze van haar stoeltje af onder luid onthaal; ” Wat leuk, kom je me ophalen?”. Ik glunder, mijn twee babies, ze waren niet meer.

Op de fiets barsten de verhalen en liedjes bij de peuter los. ” Het was leuk, de volgende keer ga ik nooit meer huilen”. Ik glimlach..

-x- Mama van Dijk