Het is enkele weken geleden als er weer eens een verrukkelijk weekend voor de deur staat. Even geen verplichtingen. Even wij, als gezin, met z’n vieren samen. Een weekend waarin rust word gevonden na een belangrijk besluit. Eentje die gevolgen heeft..
In Mei deelde ik jullie al mijn ervaringen rondom de vragen die werden gesteld over de gang terug naar het werk na een lange tijd van ouderschapsverlof. Tevens deelde ik met jullie in diezelfde week ook mijn tijdelijke besluit. Vandaag geef ik daar een vervolg aan. Er zijn knopen doorgehakt. En vooralsnog voelt die keuze ineens als een verlichting. Je leest het vandaag op Mama van Dijk.
Wellicht had jij hem al zien aankomen. En na het lezen van bovenstaande blogpost’s is het voor jou als lezer misschien ook geen verassing meer, maar afgelopen maand diende ik mijn ontslag in bij mijn werkgever in de zorg. En dus stap ik even uit die zorgfunctie in de wijk, een taak als verpleegkundige die ik met zoveel liefde heb uitgevoerd en in de toekomst wederom weer hoop op te pakken. En alhoewel ik al een paar maanden niet meer werkzaam was door het verlengde verlof bleek het al snel een zorg minder. Letterlijk. In mijn achterhoofd speelde de terugkeer die eraan zat te komen vaak. Mede door de situatie die ondertussen thuis zo veranderd was. Hoe kon ik de nachten opvangen die manlief weg was, de late avonden die ik zou werken en de vroege ochtenden die zouden volgen. De weekenden dat ik in de vroegte het huis verliet. Juist nu manlief even thuis was. Wanneer konden we dan eens gezin zijn? Wanneer was er tijd voor ons samen. Een gezinsplanning die praktisch gezien bijna niet meer te plannen viel. Ik besloot de gedachten op de lange baan te schuiven. Probeerde er niet teveel mee bezig te zijn en genoot van het managen van ons gezin, het huishouden en alles wat daarbij kwam kijken. Had ik in mijn hoofd de keus niet al gemaakt? Wilde ik de groei van Mama van Dijk mijn Moederschap en Lifestyle Blog voortzetten dan moest ik me daarvoor eveneens blijven inzetten. En alhoewel jullie slechts een klein deel van de werkzaamheden zien, werk ik ook achter de schermen hard naar mooie resultaten, nieuwe doelen en hier en daar gave opdrachten van buitenaf voor het schrijven of bijdragen aan een tekst of gedicht.
Ontslagbrief
En dus werd het voor Mama van Dijk dit keer tijd voor het schrijven van een ontslagbrief. Ik wilde na het informeren van mijn team eens rustig gaan zitten om die te kunnen schrijven. En zo diende ik die bewuste dag mijn ontslag in. Een brief waarmee ik een periode afsluit, waar ik met een lach en een traan op terug kijk. Mijn beide meisjes zijn geboren in deze werkperiode, er is met aandacht begeleid, gezorgd en ondersteund. En nu mag het tijd zijn voor ons. Als gezin de rust vinden in het leven van alledag. Met een papa die bijna altijd onderweg is, weg van huis. De weekenden worden weer van ons. Twee dagen per week waarin wij kunnen genieten van elkaars samenzijn. Wat een luxe, dat besef ik maar al te goed.
Datzelfde weekend gaan we naar een restaurantje en vieren we het (gezins)leven, het jubileum van Mama van Dijk en deze keuze die kon worden gemaakt uit liefde.
Alsof dochterlief het doorheeft pakt ze vreugdevol haar felroze Fristi van tafel. Heft haar glas terwijl ze ons glunderend aankijkt en roept “Proost!”
We pakken elkaars handen vast verstrengeld tussen de geur van een warm potje olvarit en een pannenkoek met stroop. We bidden, lachen, glunderen.. genieten.
Hoe ziet jullie werk/gezinssituatie eruit? En voelt dat als een goede keuze of zou je het liever anders zien? Wat die situatie bij u en jou nu ook mag zijn. Ik hoop dat je, net zoals ik, intens geniet.
-x- Mama van Dijk
No Comments