Bescherm hen tegen de woorden

Het is tijdens onze zomervakantie dat we nabij een pleintje van een ijsje genieten. We kijken uit over een Zeeuws meer en hebben net lekker rondgestruind door de gezellige straatjes van een leuk plaatsje..

Uitgelokt

Verdeeld over de stad lopen groepjes leerlingen, herkenbaar aan hun gele hesjes. Terwijl we ons plekje innemen op het gras, horen we dat er wat opmerkingen gemaakt worden tegen een van de jongens binnen een groepje vlakbij ons. Hij wordt uitgelokt en uitgedaagd.

Tegelijk is het ‘noodzaak’ dat de meisjes hun ijsbakje recht houden, voordat deze op de kop in het gras zouden belanden. We aanschouwen dus half-half het tafereel en kennen zeker niet het hele verhaal.

Een kwetsbaar moederhart

Mijn hart breekt..

Als het groepje is verder gegaan met hun tocht en wij halverwege ons ijsje zijn, horen we ineens geroep en geschreeuw. Het is de jongen die werd uitgelokt en werd uitgedaagd. Op dat moment breekt mijn hart en springen de tranen in mijn ogen. Er komen gelijk mensen bij om de ruziënde tieners uit elkaar te halen. Ik zie het gebeuren. Ze pakken de jongen die zojuist werd gekwetst. Het lijkt erop dat hij de opmerkingen niet meer aan kon. Dat het hem teveel wordt. Hij is boos, nee woedend! En hij heeft pijn. Misschien wel diepe pijn in zijn hart.

Dan gaan een week later onze eigen meisjes weer naar school. Ik denk regelmatig terug aan het tafereel in het Zeeuwse dorp. Ik voel me plaatsvervangend kwetsbaar voor de meisjes. Kinderen kunnen gemeen zijn. Het maakt me ook bang en verdrietig. Ik wil hen beschermen kunnen, terwijl ik er niet ben. De eerste schoolweek al geeft me vragen. Wanneer wordt plagen pesten? Wanneer gaat het pijn doen?

Ik ben niet gepest, zoals sommigen van jullie misschien wel hebben moeten ondergaan. Het enige wat ik kreeg was opmerkingen. Op jonge leeftijd vanwege mijn flaporen -en ja, ik zie die jongen nog staan en roepen… “hey, jij hebt flaporen!”-. Later vanwege hele fijne blauwe adertjes op mijn oogleden: “ha-ha, jij hebt oogschaduw op!” en weer later vanwege mijn ogen, die zouden te groot zijn… Nee, niet heel schokkend als ik er nuchter op terug kijk. Maar het deed me wel wat. Er was commentaar op wie ik was, over hoe ik er uit zag, als kind. Ik heb wel ervaren dat kinderen soms gemeen kunnen zijn en dat als het pijn doet, je het een tijd mee kan dragen. En ik zou het heel moeilijk vinden als dat bij mijn kinderen zou gebeuren.

De week van het pesten

Deze week is het de week van het pesten. Ik hoop dat elke school hier de juiste aandacht aan zal geven, want we mogen het niet meer voor laten komen. Het maakt me innerlijk kwaad, wetende dat het wel veel voorkomt. Ook zette het me stil bij het feit dat ik als moeder niet in staat ben om te beschermen als dat toch nodig zou zijn. Maar, ik kan er wel voor bidden! Bid je mee?

Heer, bescherm mijn kinderen tegen woorden met Uw schild
Heer, laat U hen zien, dat ze zijn zoals U hebt gewild
Heer, geef hen kracht en weerbaarheid tegen pijn door anderen aangedaan
En Heer, geef hen gevoel van veiligheid en vrede tijdens het schoolgaan

Liefs, Corrinne
HSP coach – www.prachtigaandachtig.nl