Was dat wel zo makkelijk? Vertrouwen? De controle loslaten? Of échte overgave. Hoe dan? Je las er vorige week over en vandaag gaat het artikel verder..
Echt vertrouwen
Er zijn momenten geweest in mijn leven dat ik niet kon stoppen met praten met Hem en dat ik gigantisch veel zin had om de Bijbel te lezen, zodra ik terugkwam van een college bijvoorbeeld. Ik kon alles loslaten en overgeven aan Hem. Dat waren heerlijke tijden waarin ik me zo ontzettend dichtbij God voelde. Ik droomde met regelmaat dromen van Hem, zag beelden waarin Hij tot me sprak en werd bemoedigd door anderen die iets van Hem hadden gehoord over mij en met me wilden delen.
Ik voelde me de koning te rijk en dacht dat dit nooit meer over zou gaan. Wist ik veel. Want helaas verdween het wel naar de achtergrond.
Net als de Israëlieten
Dat doet me denken aan het verhaal van de Israëlieten die door God door de woestijn worden geleid naar het beloofde land. God leidde hen overdag door een wolk en ’s nachts door een vuurzuil aan de hemel, nadat hij hen door wonderen uit Egypte had bevrijd. En toch klaagden de Israëlieten keer op keer over dingen die hen verontrustte. Ze hadden geen eten, geen drinken en zelfs na alle wonderen die God had verricht (ik bedoel: hallo, een vrije weg door een zee!), vertrouwden ze er niet op dat Hij ook in eten en drinken zou voorzien. God was het zat, dacht er soms zelfs over om het volk te laten zitten, maar streek toch telkens weer over Zijn hart met compassie om Zijn volk te helpen.
In dit verhaal zit voor mij een wijze les. Ik wil niet zijn als de Israëlieten in de woestijn, maar moet toegeven dat ik eigenlijk exact hetzelfde handel op dit gebied. En toch, toch raak ik keer op keer weer gemotiveerd als ik bemoedigende preken hoor. Gelukkig maar! Want op de momenten dat ik dicht bij God leef, ervaar ik Zijn rust ook echt en kan ik vooruit. In de zwaardere tijden, waarin zorgen en angsten de kop op steken en ik het weer even lastig vind om alles aan Hem over te geven, probeer ik mezelf, ondanks mijn zorgen en twijfels aan Zijn trouw te herinneren. Soms voelt Hij heel ver weg. Met de nadruk op voelt, want hoewel ik het in bepaalde momenten niet zo ervaar, weet ik dat God altijd om mij heen is.
Ik weet ook wanneer ik het niet ervaar dat Hij om me heen is
En dan is het weer zondag
Ik weet dat God spreekt, ik weet dat God voor me zorgt, ik weet dat God van me houdt en ik weet dat Hij een relatie met mij wil (en zo ook met jou!) Ook weet ik dat God de zonden haat en dat Hij er niet blij mee zal zijn dat ik zo nu en dan onredelijk doe tegen mijn man of dat mij weleens een scheldwoord ontglipt op het moment dat ik mijn kleine teen stoot of mezelf brand aan de kookplaat. Ik weet dat God er niet content mee zal zijn dat ik zo worstel in het vertrouwen van Hem op momenten dat zorgen mij lijken te overmannen. En toch weet ik dat Hij me vergeeft en me steeds weer opnieuw welkom heet in Zijn aanwezigheid.
En dan is het weer zondagochtend en ik hoor wederom rake woorden. Dan neem ik mezelf weer voor om Hem meer in mijn leven te betrekken. Om weer in een bloeiende tijd te vertoeven waarin Hij mijn nummer 1 is. En dan wordt het tijd om daden aan mijn woorden of wensen te verbinden en op zoek te gaan naar een manier waarop ik in mijn moederleven toch Hem de prioriteit kan geven die Hij verdient.
Om eerlijk te zijn ik ben zoekende, maar ik geniet van de momenten waarop het me lukt!
Psalm 28:7 – De HEER is mijn kracht en mijn schild, op hem vertrouwde mijn hart, ik werd geholpen en mijn hart jubelde, hem wil ik loven in mijn lied.
Liefs, Anna
No Comments