Thuis na de ziekenhuisopname van kleine fleur.

Het scherm van mijn telefoon kleurt op. “Noo!”. Heb ik haar oproep toch gemist. Even later verschijnt een voicemail bericht van de pedagogisch medewerker. Fijn! Niet veel later hang ik aan de telefoon. “Waardeloos hoor!” Beantwoord ik haar vraag hoe het nu gaat. Ik merk enige schrik in haar reactie als ze me om uitleg vraagt. Maar, ging het écht zo waardeloos? Vandaag een update, van Fleur na haar ziekenhuisopname, de thuissituatie en meer.

Ik begin openhartig mijn verhaal te doen, hoe de situatie thuis toch weer zorgde voor de nodige onrust. Hoe normale drinkmomenten soms weer de grootste nachtmerries zijn geworden. Hoe we soms hopeloos haar proberen stil te krijgen om na 3 slokken weer overnieuw te beginnen. Maar waardeloos, nee. Misschien mocht ik het zo toch niet meer noemen. De pedagoog laat me benoemen wat er wel goed gaat. De nachten kregen wij weer terug. We mogen weer 5 uur per nacht slapen en dat is pure winst. We hebben een ritme voor ons kleine meisje. Een ritme dat ons allemaal rust heeft gebracht. En voor de momenten van onrust werden we overladen met tips en tricks.  Het hoofd omhoog, de schouders eronder. Een glimlach. “Bedankt”, ik hang op.

Tijdens de ziekenhuisopname van Fleur werd er geen medische oorzaak gevonden. Wél bleek al snel dat haar pittige karakter, de alerte houding en enorme prikkelgevoeligheid haar veel onrust geven. Elke prikkel heeft tijd nodig om te landen, tijd voor haar om te reageren. Sommigen komen binnen als kanonschoten. Waarna de explosie van huilen begint. Tijdens de dagen op haar kleine kamertje in het ziekenhuis mochten we een steeds meer tevreden meisje zien. Maar, daar waren zo weinig prikkels. Geen grote zus die in de zelfde kamer rondstapt. Zingt, danst, kroelt. Geen gekleurde duploblokjes of het mauwen van de kat. Wat zijn we dankbaar dat we nu weten dat jij zo comfortabel kunt zijn. Maar wat is het lastig lief meisje om je zo te zien huilen, met die angst in je oogjes, na slechts het vallen van een boekje of je zus die je aait. Wat een enorme rust en concentratie heb je nodig voor het drinken van je fles. Een nieuw advies werd gegeven. Voortaan zul je na het slapen ook drinken op je eigen kleine kamertje, boven, zonder prikkels om je heen. Zodat je net als daar, in die prikkelarme ruimte van dat grote ziekenhuis, mag vinden rust en kalmte, geborgenheid, een veilig thuis. En natuurlijk mag je huilen, steeds opnieuw, zovaak je wilt. Maar mag ik je dan troosten? Zodat het jouw onrust stilt?

De opname in het GVZ heeft ons enorm veel positieve dingen gebracht. Toch blijft de verzorging van ons kleine meisje een zoektocht nu we weer thuis zijn. En zijn veel kwartjes gevallen maar de complete rust en prikkelarme omgeving die het ziekenhuis kon bieden blijkt thuis zoveel moeilijker. Maar toch, hoofd omhoog, schouders eronder. Een glimlach. Kusjes, een knuffel, zoveel meer.

Als het moment komt straks of later dat ook jij dit leest, begrijp dan goed, houd dan voor ogen. “Mama houd van beide meisjes toch echt het allermeest.”

-x- Mama van Dijk