geloof

Tafelgoud

Het is rond etenstijd. De jongste pluk ik iets daarvoor van de bank. Haar slaperige ogen doen nog minutenlang herinneringen aan haar heftig nodige powernap van zojuist. We eten. Of eigenlijk ik eet. De kinderen klieren wat en stoppen tussendoor een flinterdun stukje kip naar binnen..

Maar die zorg had ik losgelaten. Of eigenlijk dat dacht ik. Want terwijl mijn bordje leeg raakt kijk in met een kronkel in mijn maag naar de meisjes. Gingen zij ooit eten? Ik stel me zo voor dat het over 20 jaar toch anders zal zijn als zij (wellicht) naast hun eigen grote liefdes wat eten naar binnen werken.

Waar ben je?

Na de maaltijd lees ik de meisjes voor uit de kinderbijbel. Ik vind het iets magisch en moet eerlijk bekennen dat ik tegenwoordig met hen meer uit de kinderbijbel lees dan wat dan ook. Vanavond mag ik ze vertellen over Maria en Jozef op reis van Jeruzalem terug naar Nazareth. Ik merk dat ik ze heb. Mijn meisjes. Hun oren zijn gespitst op de woorden die ik zeg. We lezen over Jezus. Over Maria en Jozef die Jezus kwijt zijn terwijl ze dachten dat hij voor ze uit liep in de massa mensen. Maar Jezus was gebleven in de Tempel. In het huis van zijn Vader. Daar voelde hij zich veilig. Vertrouwd. Wanneer Jozef en Maria hem overal gaan zoeken komen ze uiteindelijk terug bij Jezus in de Tempel. Ze vinden hem. Wat een enorme opluchting moet dat zijn geweest. Een understatement als moeder!

Je leest het verhaal in Lucas 2 vers 40!

Anno 2020 zou een 12 jarige minstens een iphone, gps horloge, een walkietalkie, een armband met 06 nummer of iets anders van me meegekregen hebben. Afijn alleen die iphone dan. Wanneer je je kind uit het oog verliest voelt dat ongekend machteloos. We kunnen ons er allemaal iets bij voorstellen. En dan lezen we dat Maria Jezus terugvind na drie dagen. DRIE! Wat een ontlading en tegelijk wat een frustratie of boosheid moet daar gevoeld zijn. Jezus, wat doe je ons aan! Maar Jezus? Hij is eerder uiterst verbaasd dat Maria niet wist waar hij was.

Tafelgoud

Lucas 2 vers 49: Waarom hebt u naar me gezocht, wist u dan niet dat ik in het huis van mijn Vader moest zijn?

En terwijl deze woorden uit Lucas 2 vers 49 langs mijn lippen komen voel ik dat mijn hart wordt geraakt. De ontferming van Maria maar bovenal de verbazing van Jezus spreken deze middag tot me.

We staan aan het nieuwe jaar. Wellicht vult de agenda zich in rap tempo. Eigenlijk zijn de dagen nu al te kort. En soms weet je van gekkigheid even niet hoe je het rond moet krijgen ondanks de vakantie nog maar net was uitgezwaaid. Je nieuwe doelen liggen op dag drie van het nieuwe jaar nog versgebakken op de plank. En dat te midden van de massa, drukte en lichtelijke chaos van alle nieuwe activiteiten die weer opstarten. Ja, dan zijn daar deze woorden van een moeder die zoekt naar haar Kind. Maar het vind bij Hem. Wat een troostende gedachte.

Er klinkt een vraag, brandend in mijn hart, voor jou en voor mij vandaag. Niet alleen gericht op onze kinderen maar bovenal op het leven van onszelf.