De klok slaat 12 uur. Nee, niet letterlijk in huize van Dijk want het enige klokje dat hier op de magnetron geprojecteerd staat laat niet elk uur van zich horen. Afijn, de meisjes liggen tegelijk te slapen. De zon laat zich gul zien vandaag. Om er een beetje extra van te genieten hang ik mijn gordijn voor het raam even een stukje hoger. Hallo, lente! Tijd om de afwasmachine aan te zetten, de resten spinazie van de vorige dag even van het fornuis te krabben, de dweilstok over de vloer te halen en dan, na een kleine check bij mijn schone slaapsters, naar zolder te gaan.
Verontwaardiging
Terwijl ik dozen kleding passeer van mijn oudste besluit ik dat deze middag gemaakt is om het een en ander uit te zoeken dat wellicht bruikbaar is voor de jongste. Net voor ik op wil staan om de hele stapel bij de wasmachine te deponeren komt daar een enorme niesbui op zetten met zekere kracht op de schaal van richter. En geloof het of niet maar 4 maanden naar dato (lees: bevalling) bleken mijn goedgezinde bekkenbodemspieren daar nog niet helemaal klaar voor. Verontwaardigd breng ik nog een beetje meer bij de wasmachine en vervolg ik mijn vluchtige routine van die middag.
Met een volle wasmand loop ik zachtjes de trap af, passeer ik de kamers van mijn lieftallige kindjes en wurm ik mezelf met lading witte was door de opening van het traphek. Buiten begroet de zon ons -mij en de was- terwijl ik struikel over de driewieler van dochterlief valt de bak houten wasknijpers tussen de grassprieten. Waarna ook de rest van de vuilnis die ik onder mijn andere hand nog even snel probeerde mee te nemen zich op de grond stort. Ok! Jongens, lekker dan mopper ik tegen de lege limonadefles, de plasluier en de brocollistronk. Terwijl ik de wasknijpers tussen het gras vandaan gris vallen me de dorre kringen naast de stoep op. Snel had ik oma’s tip van internet geplukt en een kan schoonmaakazijn tegen de groene aanslag er puur overheen gegoten. Het leek te werken. Dat zeker. Helaas besefte ik in de ‘snelligheid’ niet dat het gras daar nog wel eens een allergische reactie op zou kunnen geven. Aii.
Nadat ik de boel bij elkaar heb gepakt en optimistisch in een t-shirt tussen de naar Dash ruikende wasgoed sta, besef ik. Mama van Dijk, jij moet de boel eens wat minder snel en vluchtig doen. Ik beaam in stilte mijn gedachten. Wat gaan we soms op in de flow van het snelle leven.
Ik maak een foto van de was als mij ondertussen het onkruid langs de schutting opvalt. Terwijl ik mezelf in gedachten de rest van de middag al onkruid zie plukken vult hetzelfde stemmetje aan. ” Even ontspanning, je kunt hem gebruiken “. Die middag, een half uurtje voor mijn bruinkrullende dames wakker worden plof ik even op de bank. Schrijf ik een heerlijk blogje en geniet ik van een stel zonnestralen. Yes. Wat had ik dit even nodig.
Snel en vluchtig. Ken jij dat gevoel als Mama soms ook?
Neem vandaag maar een portie ontspanning, je kunt hem gebruiken!
-x- Mama van Dijk
Deze post schreef ik eerder dit jaar.
No Comments