PLEEGZORG – ‘Mama!’ … Hij noemt me mama…. Mijn hart slaat over. Een steek in mijn buik. Hoorde ik het goed? Noemt hij mij nou echt mama?
Inmiddels, al een maand of 5, heb ik het voorrecht 24/7 voor hem en zijn zusje te zorgen. Steevast noem ik mijzelf bij mijn voornaam. En toch.. toch noemt hij mij ineens mama.
Ik word warm en koud tegelijk. Er stroomt een extra vleug liefde door me heen.
Het prachtige mannetje vind mij zijn mama. Maar ik ben het niet, toch? Hij heeft al een mama. Een hele lieve mama. Ze heet Miranda en hij komt uit haar buik. Zij heeft hem gedragen, hem zijn naam gegeven en een tijd lang zo goed mogelijk en liefdevol voor hem gezorgd. Als zij dit zou horen… ik moest er niet aan denken. Wat zou dat pijnlijk voor haar zijn.
Ik bel de gezinsvoogd, hij is mijn hulp in mijn onervarenheid in het (pleeg)ouderschap. Voorzichtig leg ik hem uit wat er aan de hand is. Inmiddels noemt hij mij vaker mama, ook in het bijzijn van anderen. En ik voel mij hier heel ongemakkelijk bij. Er komt een bezoekregeling aan. Wat als… ?
Slechts één ding voor ogen..
‘Het is het gevoel van het kind’, zegt hij, ‘omdat jij er voor hem bent en voor hem zorgt, voel jij ‘mama’ voor hem. En het is niet goed zijn gevoel te ontkennen of te onderdrukken.’
Duidelijk geef ik aan dat ik dit niet wil over de rug van zijn moeder. We plannen met alle partijen een gesprek. We móeten hier samen over praten.
Ik zit tegenover haar. Die lieve Miranda, ze schrikt! Tranen over haar wangen. Maar tegelijk spreekt ze haar dankbaarheid uit.
Wat is ze dankbaar dat haar kleine Mees zich fijn en veilig voelt bij mij. Dit is alles wat ze wenst voor hem en zijn zusje. Ze kan het begrijpen en er achter staan dat hij ook mij mama noemt. Ze gunt hem een zo normaal mogelijke peutertijd. Ondanks al haar verdriet en gemis heeft zij maar één ding voor ogen: het welzijn en gezonde ontwikkeling van haar twee waardevolle parels.
Voor altijd mama
Mijn hart begint te spreken en ik vertel hoeveel respect ik voor haar heb en dat zij ALTIJD zijn mama zal blijven! We zullen dit altijd heel duidelijk aan hem vertellen. We spreken af om met Mees zijn gevoel mee te gaan maar ook onderscheid aan te duiden. We zullen hem aanleren dat ik mama Judith ben en dat zijn buikmama, mama Miranda is.
Mees gaat vanaf nu door het leven met twee mama’s. Het raakt me, doet me pijn in het diepst van mijn hart maar door haar toewijding voel ik nóg meer de verbondenheid met de vrouw die haar kinderen fysiek en emotioneel aan mij toevertrouwd. Wat een geschenk is zij voor haar kinderen.
En ik, ik pink een traantje weg.
Hij noemt ook mij zijn mama.
Liefs, Judith
No Comments