Het fenomeen zwemles

“Mam, die moeder was er weer.” Ik vang de woorden van een medezwemmer uit het klasje van de kleuter nog net op voor we, richting de auto, het kleedhok uit lopen. Ik laat de woorden langs me heen glijden en stap met rode konen de frisse buitenlucht tegemoet..

De kleuter

Weken, wat zeg ik, maanden had ze uitgezien naar haar eerste zwemles. Na een proeflesje meekijken had ze willen wachten tot deze bewuste badmeester plek had. Die van haar proefles dus, want dat klikte zo goed. Gelijk had ze. Ik besluit geduldig met haar op de wachtlijst af te wachten en eind januari is het zover, haar allereerste zwemles. We scoren een nieuw badpak en een zwemtas en maken ons op voor die beruchte stoomtemperaturen rondom het bad. Tel daar een extra peuter langs de kant bij op.

Dat de eerste zwemles helemaal (in de verste verte) niet was zoals gehoopt bleek uit de totale paniektoestand waarin de kleuter zich bevond in het water. De inval juf die wel van aanpakken wist maakt het geheel er niet beter op. Ik kijk, met tientallen ouders toe, hoe kinderen flierefluitend en glunderend door het water flaneren terwijl mijn lieve kleuter dat.. tja, vooral niet doet.

Drie kwartier

We sluiten drie kwartier dikke tranen af met een bezoekje aan haar eigen favoriete zwembad om deze start vooral geen valse te laten zijn. Gelukkig zien we die middag al snel weer wat vertrouwde glunderende blikken in het water. Gelukkig!

Een paar dagen later volgt er contact met haar badmeester. En echt jongens, de meest perfecte meester die zij zich wensen kan. Ik word geadviseerd aan de kant te blijven tijdens de zwemlessen in deze weg van vertrouwen met het water en zo ook in zichzelf. En dus zit ik langs de kant in dit traject op maat voor haar. Er wordt gesproken over het zwemtrauma van jaren geleden en de zichtbare impact. Over haar gevoeligheid en de hoge lat die ze zichzelf stelt. Over de angst die ze zelf creëert in haar hoofd.

Maand zwemles

We maken mini stapjes vooruit, soms een grote sprong terug. Tijdens de zwemles help ik haar op weg. Loop ik mee wanneer ze zwemt, komen er af en toe dikke tranen maar is er ruimte voor een knuffel tussendoor. Ik merk van heel dichtbij hoe met een positieve flow de kinderen worden bemoedigd. Hoe vertrouwen winnen centraal staat. Vertrouwt worden met het water op het tempo dat bij je past. Stiekem had ik niet durven dromen dat het bestond, en ik hoop oprecht dat we steeds meer stapjes zetten. Dat ik uiteindelijk op de tribune sta, achter het glas een eindje verderop. Maar voor nu is het goed. Voor nu bewonder ik de ministapjes, en stap ik ze vrolijk met haar mee.

“Mam, die moeder was er weer”. Dat klopt. Ze was er weer. Met rood gekleurde wangen, een grijze joggingbroek en zwart gekleurde teenslippers. Klaar om een paar jaar woensdagmiddagactiviteiten in te verruilen voor zwemles aan de kant.