Het is een paar maand voor onze kleine Fleur zich zal verwelkomen als Papa van Dijk in zijn optiek met een briljant idee komt voor de kinderkamers. Naomi ,die net haar eerste stappen begint te doen, (dan zo’n 15 maanden) zou al prima in een groot bed passen waarna de gehele babykamer gemakkelijk kon worden doorgeschoven naar zuslief. Eerst lachte ik, met het idee dat dit heus een geintje was, dus niet..
Enkele maanden geleden, voor mijn gevoel alweer een heel tijd terug, bespraken manlief en ik de slaapkamer kwestie opnieuw. Ondertussen kwam de tweede verjaardag van dochterlief in zicht en wat geef je een bijna-peuter dat al alles, (lees: genoeg) heeft? We besloten dit keer na Sinterklaas, de kraamtijd en andere festiviteiten zelf geen speelgoed te geven. -Althans dat was het plan- En ineens kwam daar dan toch papa’s briljante idee naar boven om nu, dan een half jaar later, toch voor een peuterbed te gaan. We speuren winkels af, struinen over het web op zoek naar ideetjes en vinden dan uiteindelijk een uitblinker op het gebied van peuterbedden. Bopita Belle. Een echt prinsessen bed, met keuze uit een peuter en tiener variant.
Terwijl ik als een boer met kiespijn het prijskaartje aangaap besluiten we op zoek te gaan naar een tweedehandse. Als hij vervolgens een paar weken later en slechts een paar kilometer verderop opgehaald kan worden doen we dat dan ook met luid onthaal. Fleur vond het allemaal maar niks en maakte dit dan dus ook luid en duidelijk kenbaar. Naomi was eveneens in opperbeste stemming niet beseffende dat haar iets vervroegde verjaardagscadeau daar zojuist werd ingeladen en ze dus best heel vrolijk mocht zijn. Afijn, moeders, ik dus, achterin zittende kon alvast niet wachten tot die allereerste nacht in haar nieuwe grote meiden bed. Terwijl Papa de boel thuis keurig in elkaar zet wacht ik beneden gespannen af. Hoe zou ze het vinden? We lopen naar boven. We zien een glunderend gezichtje. In de minuten die daarop volgen word het bed getest op trampoline mogelijkheden en is ze er niet bij weg te slaan. Zo leuk!
s’Avonds voor het slapen gaan komt daar dan voor het eerst die alleszeggende vraag. “Waar wil je slapen Naomi, in je nieuwe grote meiden bed of je ledikantje?” DIE, schreeuwt ze het bijna uit. Haar vingertje wijst door de spijlen naar haar vertrouwde plekje. Haar oogjes kijken ons vragend aan. “Gelukkig maar, ik heb nog heel geen beddengoed” fluister ik lachend terwijl we samen de trap af lopen naar beneden. Die eerste nacht vraagt ze zich vast herhaaldelijk af, terwijl ze langs de spijlen heen kijkt, voor wie dat grote bed bestemd is..
Benieuwd hoe wij de overstap van ledikant naar het grote bed hebben gemaakt? Lees het hier op Mama van Dijk. Hoe oud was jouw kleintje toen jullie die overstap maakten en had je daar een bepaalde aanpak voor bedacht?
-x- Mama van Dijk
No Comments