In Maart verbleef ons meisje in het ziekenhuis in verband met hevig onverklaarbaar huilen. Er werd een opname gepland om medische afwijkingen uit te sluiten en rust en ritme aan te brengen in de onrust van haar kleine lijfje. Een heftige week waarin we tussen ons huis en het ziekenhuis reden. De hele dag. We hebben ervaren hoe het is om niet compleet te kunnen zijn. We deelden verhalen en intieme momenten in de familiekamer van de kinderafdeling en zagen worsteling, verdriet in gezinnen om ons heen. Vandaag een kijkje door mijn ogen. De ogen van een mama. Haar kindje in het ziekenhuis..
Met snelle pas loopt ze naar binnen, richting de welbekende hal. De witte eindeloze muren voelen kil maar al vertrouwd. De spiegel in de lift begroet zij glunderend. Niet veel later ook figuren Pooh en Tijgertje die vol zelfvertrouwen de bezoeker een warm welkom geven. Dag jongens, ben ik weer, zou ze haast lachend willen roepen. De witte muren maken plaats voor een vrolijk kleurpallet. Voorzien van kikkers en ballonnen. Dag zuster, Dag ouders, Dag kindjes. Nog iets verder stopt haar pas. Ze gluurt voorzichtig door het raampje.. Dag Lieverd. Mama is er weer. Een grote glimlach vult het bedje. Vult de kamer. Vult haar hart. Niet langer ziet zij de poespas, in die kamer eromheen. Ze neemt plaats naast dat kleine bedje op de plastic groene stoel. Zoveel liefde zoveel warmte, compleet voor haar gevoel.
Na veel knuffels en kusjes, een flesje voor het slapen gaan, zwaait ze liefdevol haar dochter uit die haar al op zag staan. Met gevulde grote oogjes blijft ze turen naar het raam waar mama wacht tot ze de slaap vat voor zij echt weg zal gaan. Dezelfde pas volgt zij naar buiten, weer opnieuw, leeg en verward. Ze kijkt omhoog, naar de gordijnen die zij sloot nog kort daarvoor. De miezerige regen maakt de avond donker, maakt hem nog somberder daardoor.
Onderweg ziet ze haar grote ogen op het netvlies ingeprent op weg naar huis zonder haar meisje, alleen, een plek waar niemand haar écht kent. Gelukkig nog maar even, voor je het weet staat mama daar weer. Met open armen op te wachten. Als jij je oogjes open doet. Dan vult jouw glimlach weer de kamer met een liefdevolle groet.
Voor de ouders van het meisje pronkend met haar nieuwe haar, de ouders van het kleine jongetje benauwd verbleef je daar, de ouders van de baby vanaf dag één was je al daar. Zoveel heftige verhalen, van zoveel ouders bij elkaar. Zoveel papa’s, mama’s samen, zoveel werd er gedacht. Maar, op die familiekamer, vonden zij weer nieuwe moed. Aan alle helden die leed dragen, wil ik zeggen zonder vragen, houd vol, wees sterk, ’t ga jullie goed!
Er zijn zoveel papa’s en mama’s die door een heftige rollercoaster moeten gaan die een opname van een kindje met zich mee brengt. Misschien wel op dit moment, of in de jaren die achter hen liggen. Stuk voor stuk werden deze papa’s en mama’s strijdbare helden, liefdevol met alles dat in hen is. Ken jij zulke helden? Tag ze gerust en laat hen weten, dat je aan ze denkt.
-x- Mama van Dijk
Deze post schreef ik eerder dit jaar.
No Comments