Met hartslagje 200 speuren we het huis door. Ineens ben ik heel blij dat we geen reusachtig huis bezitten met tal van kamers. Na een klein kwartiertje staan we wederom in de huiskamer. Geen speen te bekennen. Waar is dat ding? Terwijl bedtijd nadert voel ik een eerste zweetdruppel mijn voorhoofd verwelkomen. Aii. Stug blijft dochterlief meehelpen, op de knietjes onder de stoelen kijken, in de koelkast en de diepvries, met haar hoofd in de wcpot en nog een keer onder de bank.. “Weg?” kijkt dochterlief verdrietig mijn kant op..
Terwijl ik verbaasd de eerste 5 stille minuten doorbreng op de bank begin ik het idee zalig te vinden. Stel nu.. Stel je voor dat ze makkelijk zonder kan? Dat zou fantastisch zijn. Ik heb de woorden in mijn hoofd nog niet uitgesproken of dochterlief begint luidkeels te protesteren. Dat zou nog wel eens een heel lange avond kunnen worden..Ik besluit er het beste van te maken. Alhoewel ik vrij zeker ben dat hij ergens zou moeten liggen aangezien dochterlief vandaag de 40graden bereikte en dus haar speen een keer mee naar beneden mocht nemen. Ik weet hoeveel dat ding voor haar is gaan betekenen in de afgelopen twee jaar. Ik weet hoe slaperig ze word alleen al door naar hem te kijken. Aii. Waarom gebeurt dit juist nu ze ziek is. Verschillende nijntje doekjes werden verslonden aan die o-zo-troostende speen. Met lood in de schoenen besluit ik het bed ritueel te beginnen en zonder speen te geven haar kamer uit te lopen. Streng spreek ik mezelf toe, niets laten merken, geen medelijden tonen, gewoon de kamer uitgaan. “Doei-Doei lieverd!” Ik word uitgezwaaid, doei-doei klinkt er schattig uit het grote peuterbed.
Ik had mezelf de eerste nacht zonder speen anders voorgesteld. We zouden hem aan een heliumballon de lucht in kunnen sturen, we zouden hem samen heel bewust weg kunnen gooien of kunnen weggeven aan een ander kindje. Gewoon voor de show. En nu, er was geen weg terug. We waren begonnen aan de eerste speen-loze nacht..
Na een paar onrustige uurtjes met mama’s troostende armen af en toe om haar heen valt madam uiteindelijk in slaap. Om 02.00 word ze wederom wakker en begint hard te huilen. Terwijl wij diezelfde avond de speen vinden -buiten- ga ik ’s nachts overstag. Om naast een onrustige baby nu ook een onrustige, niet slapende peuter te moeten troosten was me iets teveel van het goede. Later, heus, dan knopen we hem gewoon aan een heliumballon, en zwaaien hem uit tot hij ons zicht verlaat.
Die ochtend sliep ze uit tot 09.00 uur. Je snapt, Mama vind het prima.. die speen.
Hoe ben jij de speen-fase gaan afbouwen? Heel bewust of zo ineens?
-x- Mama van Dijk
No Comments