Reusachtig (klein)

Daar ben ik weer, besef ik me. Ik zucht. Het was een kleine week geleden en vandaag loop ik opgelucht (en virtueel) via het dashload naar binnen. Het platform op. Hier, op Mama van dijk. En dat was niet zonder reden..

Stiltetijd

De klok slaat half 2. Voor de meisjes inmiddels (sinds anderhalve week) een duidelijk signaal. Het is stiltetijd. Na de lunch gaan we over in een uur stiltetijd, een soort rusttoestand. Mama is niet aanspreekbaar voor (onnodige) hulp of onderlinge zussenruzies. (Natuurlijk ben ik er wel als de peuter besluit over de reling van de trap te klimmen en zich in benauwde positie boven het trapgat begeeft. Maar een hartverzakking later is de rust terug. Een soort van.)

Vandaag probeer ik of dit beneden kan. Terwijl ik op de bank zit. Mijn laptop op schoot. Mam? hoor ik al snel. Ik kijk stil op. Mijn blik zegt vermoedelijk genoeg. Is het stiltetijd mam? Ik knik en het geluid van tikkende toetsen streelt mijn oren opnieuw. Het geluid van zussen die een volgende ruzie samen bijleggen ook. Dit is het dan. Dit is onder andere hoe ons leven er de komende dagen, weken, uit ziet.

Reusachtige stroom

Let me be the woman that when my feet hits the floor each day, the devil say: Oh no, she’s up.

Deze ochtend haal ik uit op social media naar de reusachtige stroom van angstaanjagende berichten die ons vandaag de dag non stop om de oren vliegen. Ik zie van dichtbij hoe stress en angst het lijf van dierbaren laat instorten. Letterlijk. Het doet me pijn. We hoeven de kop niet in het zand te steken. We weten inmiddels wat we wel en niet mogen. We weten inmiddels dat corona een moordenaar kan zijn. Maar weetje lieverds? Dat is angst ook. Of nee, dat is angst zeker!

Gisteren nog hoor ik een prachtige overdenking. Het roert me tot tranen. Het gaat over die angst. Wanneer we ons voeden, elke dag opnieuw met die angstaanjagende berichten dan groeit de angst logischerwijs voor corona. Net zolang tot er een Goliath aan angst voor jouw neus staat te schreeuwen en je aan de grond nagelt. Of onderuit vloert.

Goliath vs. Corona

Toen David opstond en aan koning Saul vroeg om de strijd op te nemen tegen Goliath had hij al 40 dagen lang de angst, s’morgens en s’ avonds om zich heen horen schreeuwen. Veertig dagen!

Veertig dagen lang had het volk de angst zelve tot in details in de ogen gekeken. En misschien voel je je zo op dit moment. Elke morgen en avond zie je nieuwe berichten. De angst nekt je. En dan horen we het verhaal van David. David ging, niet omdat hij vond dat hij zo goed was. Niet omdat hij dacht dat hij de reus zou verslaan. Hij ging omdat hij vertrouwde op God. Omdat hij wist dat God goed was. Nabij was. Met hem mee de strijd inging.

En zo word het tijd. Tijd om (de kop niet in het zand te steken maar) vandaag een kinderlijk liedje mee te neuriën terwijl de Lente ons uitbundig begroet. De blauwe lucht, de geuren en kleuren, zo Meesterlijk mooi!

‘k stel mijn vertrouwen..

Ik stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God, want in Zijn hand ligt heel mijn levenslot. Hem heb ik lief (zó lief!) Zijn vrede woont in mij. Ik zie naar Hem op en weet, Hij is mij steeds nabij.

Ga lieve vrouw. Wandel met Hem. Richt je ogen af van de angst zodat we weer zien op Jezus. En in Zijn licht wordt angst kleiner. Reusachtig klein.

Our God is greater!

Amen!

Op instagram noemde ik het al even maar misschien heb je het nog niet gezien. Op Bijbelgenootschap.nl/juistnu bestel jij zolang de voorraad strekt 3 fantastische boeken voor je gezin. Gratis(!) Bestel ze en bemoedig je gezin of een ander gezin. Wauw wat een fantastische actie. Spread love!

Delen mag, graag zelfs!

-x- Mama van Dijk