Moeder zonder kind

In deze dagen waarin we toeleven naar moederdag denken we in het bijzonder aan de moeders zonder kind. In het gemis van wat is en niet mocht zijn. Van het kind zonder moeder. Van de moeder met het diepe verlangen in haar hart. Anoniem ontving ik onderstaande inzending. Bedankt lieve vrouw, dat ik het mag delen zodat we daarmee anderen mogen omarmen. Van hart tot hart..

Moeder zonder kind

Ik wieg mijn lege armen
en leg ze om mijn schoot,
in stilte biddend: “Heere,
het verlangen is zo groot.”

Waarom die lege kamers;
waarom is het zo stil?
“U kent toch ook mijn hart,
dat ik graag zorgen wil?”

Als ik in een gezin ben,
geniet in zo hard mee.
Maar kom ik daarna thuis,
dan zijn wij ‘maar’ met z’n twee.

Begrijp me niet verkeerd,
ik wil ook echt niet klagen.
‘k Ben dankbaar dat we samen zijn,
maar toch zijn er die dagen.

Dat alles op me afkomt,
dan voel ik me alleen.
Een thuis is niet hetzelfde
als ‘gewoon een huis van steen’.

Een huis gevuld met liefde,
met tranen en een lach.
Met zorgen om te delen,
ook al heb je niet je dag.

Het voelt soms zo onzeker,
zal het ooit wel zo zijn?
Dit huis gevuld met spelen,
lachen, gillen en soms pijn?

Dat als ik een dag thuis ben,
de stilte niet meer is
dan een vage herinnering
en soms een klein gemis.

Maar of die dag ooit komen zal,
dat weet ik nu nog niet.
Zo leef ik door, van maand tot maand
met hoop en soms verdriet.

Het voelt soms onbegrepen,
maar wat men dan ook vindt:
in mijn hart ben ik een moeder,
een moeder zonder kind…

– Anoniem

Delen mag!

Bemoedig elkaar, sla die virtuele arm om elkaar heen, juist nu.

-x- Mama van Dijk