Strooi hartjes, mamablog mama van dijk, liefde en gezin

Vandaag strooi ik met hartjes

Gevulde broodtrommels, uitgesneden stroopwafel hartjes en zoete aardbeien rollen die morgen vreugdevol over mijn aanrecht. Ze mogen weer! Ze gaan naar school vandaag. Wat een feest dat alles langzaamaan weer terug naar vertrouwd mag gaan. Maar was het werkelijk nog zo vertrouwd?

The word is out

Het is een raar seizoen van ons leven. Een leven waarin alles op zijn kop, soms alles of niets bleek te zijn. The word is out. Langzaamaan mogen we weer aan de slag. In zoveel sectoren. Met zoveel aanpassingen. Terug naar normaal, maar was het nog wel normaal? Langzaam brokkelt de veilige muur die we hebben opgebouwd tegen een krankzinnig virus af. Durven we weer? En wat treffen we aan achter die muur van zelfbescherming.

De samenleving lijkt veranderd.

In 8 weken veranderde moeders in juffen. Voor sommigen veranderde er weinig. Andere werkte overal tussendoor of soms nachtenlang door. Was er een keuze? Voor de een was er financiële steun, de ander een spaarpot. Voor de een was er niets en vloeiden er tranen. Puur onmacht kan je als gezin hebben geraakt. Hoe nu verder? Het hield ons afgelopen weken een voor een in zijn greep. Hoe moest het verder met de ondernemer die met zoveel passie de reis in het ondernemerschap begonnen was. Na jarenlang zag hij zijn zaak onderuit gaan. Een 1,5 meter samenleving, het was onmogelijk voor hem.

Hoe dan?

Hoe was het de moeder vergaan die alleen was komen te staan net voor deze crisis. Haar schouders doen zeer van het dragen. Hoe was het voor het kind dat opgroeide met huiselijk geweld. Wekenlang was er geen uitweg. Hoe was het voor de jonge vrouw dat vocht voor haar gezin. Voor de familie die uit elkaar werd geslagen. Het virus, of welke vreselijke ziekte dan ook, onmacht, tranen, onzekerheid, het sloeg een gat. Juist nu.

En toch, die, nee, onze samenleving, jij en ik, we waren nog nooit zo voelbaar samen gekomen. Vandaag sta ik weer op het plein. Het schoolplein waarin een nieuwe houding gevonden moet worden. En een ieder is vrij om een houding aan te nemen die goed voelt. Want alleen dan, in jouw volledige waarde, brengt het ons samen. Verder samen, opnieuw.

En weetje, die aanstekelijke brede glimlach is ook op 1,5 meter voelbaar.