Mama denkt aan je. Go for it. Een hartje dat ik net daarvoor op hun kleine knuistjes schrijf ter bemoediging voor deze eerste schooldag sinds corona, komt ineens goed van pas. We sturen de foto door naar papa. Zojuist hoorden we van zijn ongeluk. En ineens beseffen de meisjes wat hij zojuist had gezegd..
Ongeluk zit in een klein hoekje
Er klinkt een knak die zelfs zijn nuchterheid enigszins weet te onderdrukken
Heeft papa zijn been gebroken? Komt hij dan nog wel naar huis? In de vroegte is manlief weer in de weer. Terwijl zijn lading vol geschept in het bos ergens nabij de belgische grens springt hij van de kraan af om terug zijn truck in te gaan. Maar dan komt hij verkeerd neer en klinkt er een knak die zelfs zijn nuchterheid plots enigszins weet te onderdrukken. Net voor het ontbijt gaat de telefoon. “Papa ligt op bed” ..zijn glimlach laat me niet gelijk een doemscenario bedenken. “Ben je ziek geworden?” ..of heb je je verslapen klinkt er verder in mijn gedachten?
Geen idee wat er aan de hand is, misschien heb ik mijn enkel gebroken. Ik sprong van de kraan en hoorde knak. De enkel is flink opgezwollen. Hulp is onderweg.
Die morgen, de eerste schooldag van de meisjes, vertrekken we ietwat ontdaan. Die nuchtere papa. Eenmaal thuis begrijp ik dat er eerst een huisartsbezoek staat te wachten, in Valkenswaard om precies te zijn. Inmiddels is een zelfgemaakte foto van zijn enkel met een flinke buil erop mij onder ogen gekomen. Zijn glimlach van die morgen nog op mijn netvlies. Harde boer ben je ook. Ik glimlach. Hoe dan?!
Eenmaal achter de laptop voel ik dat de onzekerheid wat met me doet. Dit is wat het leven als chauffeursgezin moeizaam maakt. Juist dit is wat de afstand typeert. Er is geen probleem tot er thuis of onderweg een probleem opdoekt. Afhankelijk van anderen. Minder makkelijk de auto inspringen om elkaar te helpen. Die controle uit handen te geven. De controle thuis, of daar in het bos, waar we ons dan ook bevinden.
Lichtelijke spanning
Wachten duurt lang. Hij zou toch zeker al een uur geleden bij de huisarts aangekomen moeten zijn. Wordt het bier of morfine? App ik de man om even in zijn boeren nuchterheid te blijven terwijl mijn linkerhand mijn nek ondersteund. De spanning weet zich direct een weg te banen. Ik probeer te ontspannen. Hij is niet alleen Wil.. Hij is niet alleen.
Vier hartjes op knuistjes verbonden, maar sterker nog, omhuld door een Vaderhart. Waar dan ook.
God is greater.
Inmiddels genieten we stiekem ook van de man die zomaar ineens thuis kwam te zitten. Het voetje omhoog. Erop lopen lukt niet. Zou hij werkelijk zaterdag de truck weer kunnen halen met gescheurde enkelbanden? We wachten af..
– Biertje?
-x- Mama (& Papa) van Dijk
No Comments