Daar gaat ze dan. Mijn kleine grote peutermeisje. Haar rugzak met vrolijke kleurtjes omvat haar gehele lijfje. Eerder die ochtend vulde we hem samen met onder andere haar Nijntje beker die ze kreeg van mij voor deze eerste dag. Hoe zou ze de opvang gaan vinden? Zou het goed gaan? Was het een goede keus? We zouden het al snel gaan meemaken..
In de afgelopen maanden gingen wij op zoek naar een plek voor Naomi om zich te kunnen ontplooien. Een plek waar ze zou kunnen genieten van leeftijdsgenootjes, van dieren en van veel buitenlucht. We kwamen al snel bij diverse vormen van agrarische kinderopvang en uiteindelijk belandde we bij “het Ba(x)khuisje”. De opvangboerderij van de Familie Bax uit Barneveld. Op een vrijdagavond gaan we met het hele gezin kennismaken. Naomi lijkt in haar nopjes. Maakt zowaar een vreugdedansje tussen de konijnen, en gilt het uit tussen de skelters en de paarden. Mama’s hart maakt een sprongetje. Dat zou vast goed komen, toch?
De week erop, als Naomi haar eerste ochtend zou gaan spelen nemen griepverschijnselen huize van Dijk in zijn greep. Helaas, gelijk al de eerste gezellige ochtend spelen word ingeruild voor een spuugfestijn met hoge koorts. Maar zo snel als deze griep in huis is gearriveerd zo snel verlaat het ons ook weer. En dus is het eind December, net voor het kerstfeest losbarst, tijd voor de allereerste keer naar de opvang. Vol goede moed, voorzien van lichtelijk rondzwevende kriebels, rijd ik voor het eerst met dochterlief naar de opvangboerderij. We parkeren de auto voor een waanzinnige oprijlaan en lopen deze hand in hand uit. Op het terrein wil dochterlief de eerste skelter al beklauteren maar ik besluit anders. “Kom, lieverd, we gaan naar binnen”. De begroeting van de honden is nog wat onwennig, maar mama’s armen bieden uitkomst. Na een kort kletspraatje is het tijd om te gaan! Lekker spelen meisje! Tot straks. Ik vertrek, verbijsterde oogjes laat ik achter het glas achter terwijl ze toch ook voorzichtig zwaait.
De lange laan naar mijn auto loop ik dit keer met lege handen af. Waarom bracht ik haar in vredesnaam naar een opvang? Die ochtend doe ik met Fleur in de draagdoek een snel rondje door het huis, bezoek ik consultatiebureau, apotheek en plof ik nog een half uurtje op de bank voor ik snel de jas weer aantrek. Heel fijn om even de handen vrij te hebben. -Nog fijner om haar te halen bedenk ik.-
Aangekomen bij de opvang zit er een enthousiast meisje uitbundig te zwaaien op een roze auto in de hal. Ze had genoten, gespeeld, gedronken, geaait, gesprongen en heerlijk gedanst, ze had plezier gemaakt! Met mijn heerlijke peutermeisje aan de hand loop ik naar de auto, onderweg verteld ze in een taal die ik nog niet beheers uitgebreid hoe de ochtend verlopen was. “Dus het was leuk -zonder mama- bij de kindjes?” beantwoord ik haar enthousiasme. Een glunderende “JA!” volgt.
Trots rijd ik mijn meisje naar huis. Dus dát was de reden dat ik haar liet gaan..
Ondertussen is dochterlief een paar keer geweest en lijkt ze op haar plek. Spelen in de buitenlucht met de overall’etjes en de laarsjes aan -te midden van de dieren- is elke keer opnieuw een leerzaam feestje, een plek om te ontwikkelen en plezier te maken.
Zijn jullie peuters naar de opvang gegaan? Deed je dit i.v.m. werktijden of om te kunnen spelen met andere kindjes? Koos je een specifieke plek? En waarom? Ik lees het graag in de reacties!
-x- Mama van Dijk
No Comments