Haar keelamandelen werden verwijderd

Heb je afgelopen weken gevolgd op Instagram dan kan het je niet ontgaan zijn dat na weken, wat zeg ik maanden, (of jaren) tobben eindelijk de ingreep gedaan werd. Twee weken geleden zijn bij de jongste dochter buisjes geplaatst en zijn haar neus en keelamandelen verwijderd. Ik neem je heel even mee. Omdat we allemaal weten dat een beetje herkenning en erkenning op zijn tijd de nodige rust kan geven.

Naar het ziekenhuis

Het is net voor 8 uur als we arriveren in het ziekenhuis. Een tas vol handigheidjes sjouw ik mee naar binnen. Aan de andere hand mijn peuter. Ietwat enthousiast en zenuwachtig tegelijk. Ze zal straks naar de slaapdokter gaan, mama moet een mondkapje op, ze zal slapen en daarna veel ijsjes eten. De beknopte versie. Zo blijkt later. Ondanks uitvoerige begeleiding kan ik haar niet voorbereiden op de pijn die ze gaat voelen.

Mijn maag draait om van het feit dat de man des huizes niet mee kan. Wel zet hij me smorgens af in het ziekenhuis na een noodstop bij het tankstation. De zenuwen werden mij al snel teveel, mijn maag voel ik al draaien op de heenweg en net op tijd weet ik een muntstuk in het automaat te gooien om door de poortjes bij het toilet aan te komen. Phoeh. Opluchting.

Wat stond ons te wachten?

We vervolgen onze weg. Nuchter. Moeder ook, terwijl de boekjes een stevig ontbijt nog wel zo goed wisten aan te bevelen. Ik kok bij het idee. Mijn kleine meisje, wat stond ons te wachten. Eenmaal in het ziekenhuis gaan we mee in de flow of de lopende band, maar dat klinkt zo onvriendelijk. Een armbandje krijgt ze om een zetpil als een cadeautje in onze handen gedrukt. Gaat het lukken? Ik zoek met mijn ogen naar het gordijn om haar bedje voor een beetje privacy maar die is er niet. Ik leg haar neer op de koude toiletvloer in de gang en met een paar tranen van de dochter lukt het toch. Gelukkig!

Een uur later rijd ik haar bedje door de gang. Mijn kleine meiske, wat doet ze het vreselijk goed. Nog iets later zit ze op mijn schoot, ik leid haar af met haar gezellige verhalen terwijl de operatiekamer zich steeds verder vult met mensen in pakken. Ik vertel haar over de feestbrillen en de feestpakken die ze dragen en ondanks dat ze steeds dichter tegen me aan kruipt lacht ze. Terwijl de minuten wegtikken, wachtende op de arts in kwestie, vraag ik om het slaapmasker. De kleinste, voor beer. De mensen in paars gekleurde “feestpakken” werken gezellig mee aan mijn ter plekke enthousiast verzonnen verhaal en ook haar knuffelbeer werkt mee. Het doet wonderen. Een kwartier later draaien haar ogen weg. Heel rustig.

Als een blok beton

En dan is de steen in mijn maag er weer. Als een blok beton neem ik plaats in de wachtkamer. Ik hoor mensen praten maar het komt niet binnen. Na 15 minuten gaat plots de deur open. De volgende is aan de beurt. Waar zou Fleur zijn? Dit was kort, bedenk ik me. Waren alleen haar buisjes nodig dan? Wat fijn dat het achter de rug is! Ik stel me voor straks bij de dochter te gaan zitten terwijl ik haar streel over haar gezichtje en ze rustig wakker word. Het is anders. Heel anders. Ik word geroepen. Mijn blik valt op haar bedje. Onder het bloed. Haar bed staat scheef maar mijn peuter ligt niet. Het is in alle staten. Boos, furieus zelfs. Bang ook en bovenal slaat ze zichzelf voor haar mond van de pijn. Haar snoetje, het bed, alles is roodgekleurd. Ik houd haar stevig tegen me aan.

Probeer haar maar even te kalmeren, ze mag direct wat drinken. Wil je een rietje?

Ik neem plaats op de stoel naast haar bed in de uitslaapkamer. “Graag een rietje. Voor mij ook alsjeblieft en heel zoet.” Direct staat er een paar man extra aan het bed. Gaat het? Jawel. Ik drink een paar slokken mierzoete limonade terwijl ze helpen haar snoetje te poetsen. Arm ding. Wat heb ik je aangedaan denk ik van binnen. Had ik die slapeloze nachten, die eeuwige verkoudheid maar voor lief genomen. Maar ook.. het is voorbij. NU word alles beter. Och arme..

Het is voorbij

Een uurtje later. Op een paar slokken zoete limo draag ik mijn peuter in de ene arm. Het lege bed duw ik voort met mijn andere. Het is voorbij, maar nog lang niet over besef ik. Een lege kamer vult zich met een ontroostbaar huilen. Ik sus, en sus en ik sus. Het komt goed. Ik beloof het je. De arts verteld me dat ze tijdens de ingreep alweer een oorontsteking zagen. Ook de scopie wees uit dat neus en keelamandelen slapend het boeltje dicht drukte. Niet gek dat we sinds heugenis niet goed slapen.

In het ziekenhuis geef ik haar een nieuwe beker en een nieuw roze knuffelkonijn. Eerder die morgen kreeg ze een koptelefoon en een nieuwe pyjama. Eenmaal thuis twee spelletjes. Bofkont. Een top tip wat mij betreft. Vooral die koptelefoon en een Ipad die je meebrengt van thuis. Alle kindjes zijn van slag, privacy heb je niet. De koptelefoon gaf onze gevoelige peuter net even een stukje afleiding lekker in haar eigen wereldje. Verder sjouwde ik o.a. een handdoek mee voor op de terugweg naar huis en een schone pyjama voor als hij erg onder het bloed zit.

De koptelefoon gaf haar rust, lekker even in haar eigen wereldje

Nazorg

Fleur had erg veel moeite met drinken. Ook een ijsje kreeg ik er met geen mogelijkheid in. Ze bleef door haar tranen heen temperamentvol roepen dat ze naar huis wilde en daar wel zou drinken. Hoe langer je wacht hoe pijnlijker het wordt, het maakte niet uit wat ik zei. Moeizaam. Uiteindelijk mogen we toch naar huis. rond de klok van 14 uur. In de dagen die volgde moest ik nog vele malen herhalen dat het goed kwam, dat het beter werd als ze dronk. Thuis ging ze inderdaad drinken, eerst mini likjes van een lepeltje, steeds een beetje meer. Nieuwe dingen werkte. Diverse knijpfruitjes, moes, pakjes, gestampte waterijsjes, van alles probeerde ze 1 slok. En dat was er in elk geval weer één zo stemde ik mezelf positief.

Toen het na enkele dagen iets beter mocht gaan kreeg ze met dag 6 toch een flinke terugslag. Elke drie uur gilde ze het uit van de pijn. Ook ’s nachts. Later begrepen we dat de korst (wit grijzige beslag in de keel) los gaat laten. En steeds dikker word als het niet door eten weg geschaafd kan worden. Een pijnlijk proces maar zó nodig dus dat ze ook weer gaan eten! Vanaf dag 10 gaat het beter. Eindelijk écht beter. De zetpillen ruilde ik op dag 1 trouwens al om voor nurofendrank en pcm smelttabletten (doe dit ten alle tijden in overleg) waardoor het gevalletje zetpil-weigering geen trauma bezorgde.

Hoe is het nu?

Afijn. We zijn vandaag twee weken verder. Afgelopen weken waren helend. Helend wanneer ik terugkijk op de afgelopen intensieve 3,5 jaar die met een rollercoaster begon. Toen was troosten geen optie, waren mijn armen niet genoeg voor haar onrust. Vandaag de dag wel. En misschien was het daarom op zoveel meer vlakken helend dan alleen het slaapgebrek en het vele ziek zijn. Verbonden, vertederend dichtbij. Vertroostend.

Het komt goed moeder, meer dan goed. Echt!

-x- Mama van Dijk