PLEEGZORG – Een jaar na het starten van mijn pleegzorgaccount op instagram en het beginnen van het schrijven van blogs op www.mamavandijk.nl heb ik groot nieuws. Nieuws dat ik enerzijds lastig vind om te delen maar anderzijds is het iets waar we heel dankbaar voor zijn!
Een gezinshuis
Twee jaar geleden heeft onze pleegzorgwerker aan ons gevraagd of het misschien beter was om voor Mees en Estelle gezinshuis te worden. We hebben hier lang over nagedacht. We hebben geprobeerd ons hierin te verdiepen. Maar in die tijd hadden we onze handen zo vol aan de kinderen dat dit eigenlijk niet lukte. En we hebben het naast ons neer gelegd.
Afgelopen december wakkerde er weer een vuurtje aan in ons hart
Ik sprak uit naar Peter dat het misschien nu de tijd was om te onderzoeken of het toch beter was om gezinshuis te worden voor de kinderen. We hielden dit voor onszelf maar gingen wel op onderzoek uit.In januari kwam onze gezinsbegeleider op een morgen bij mij om te praten over de dingen waar we tegenaan liepen in het dagelijks leven. Ze vertelde dat ze ons in een groot overleg hadden besproken en dat de twee gedragswetenschappers die daarbij waren van mening waren dat het goed zou zijn als wij de overstap naar gezinshuis zouden maken..
Het voelde als een bevestiging
Als je God hebt gevraagd om hulp in deze zoektocht en je op een ochtend dit zo te horen krijgt dan lijkt dit wel op een enorme bevestiging. Toch bleven we wel twijfelen. Was dit echt de weg die Hij voor ons voor ogen heeft? Was Hij het die ons deze opdracht gaf? Het is niet de gebruikelijke route om een gezinshuis te starten. Maar wat is er nou bij ons allemaal wel op de normale manier gegaan?
We zijn er in gestapt. Met beide benen. Wat gaf dat een rust.
Eigenlijk vonden we dit wel typisch iets voor ons. De manier waarop, de route er heen, de dingen die er bij kwamen kijken… Het leek allemaal wel bij ons te passen. Maar toch kwamen we niet tot de volle overtuiging dat dit echt voor ons was bestemd. De beren die we zagen op de weg en de angst hielden ons scherp.
Maar we zijn er in gestapt. Met beide benen. Wat gaf dat een rust. We zijn dankbaar voor deze mogelijkheid. We ervaren nu dat de hulp rondom de kinderen veel beter is georganiseerd, er zijn veel minder lijntjes nodig, hulpverlening is makkelijker te realiseren en er is veel expertise onder één dak.
Professionele hulpverlener
We zijn in dienst gegaan bij de behandelende organisatie, wat betekende dat er geen wisseling in hulpverlening plaats vond. Het enige dat nu eigenlijk anders is, is dat ik (wij) nu een professionele hulpverlener van de kinderen ben. En veel mogelijkheden krijg mezelf te ontplooien en nog meer te leren over de problematiek die de kinderen bij zich dragen.
Als gezinshuisouder krijg je de mogelijkheid om thuis de volledige zorg te dragen voor kinderen met (forse) problematiek. Voor de zorg die je ‘levert’ wordt je, in tegenstelling tot pleegouders, betaald. Daarvoor geef je je eigen baan op en maak je deel uit van het behandelende team. Ik weet dat veel pleegouders dit ook doen, daarom denk ik ook dat deze mogelijkheid voor veel pleegouders ook een juiste stap zou zijn. Maar er zijn veel factoren die mee moeten werken om dit te realiseren en al deze factoren hadden wij mee zitten. Daar zijn we enorm dankbaar voor.
Een enorme stap
Gevoelsmatig was dit wel een enorme stap. Want de kinderen staan zo dichtbij ons dat we nadachten over voogdij. Dat is nu voorlopig van de baan. Want als gezinshuisouder kun je niet de voogdij dragen over het gezinshuiskind. Toch hopen we door deze stap te zetten dat we over een aantal jaar weer ‘gewoon’ pleegouders kunnen zijn voor Mees en Estelle. We hopen dat we met deze stap een stap in de goede richting hebben gezet.
Of er nog meer kinderen in ons gezinshuis komen wonen of logeren? We hopen het. Maar laten we eerst proberen zoveel mogelijk stabiliteit voor deze kinderen te creëren.
Wie weet wat het volgende is dat op ons pad komt? Klopt, alleen Hij!
Liefs, Judith
No Comments