Het is 06.15 uur. Ik lig wakker. Het is nog donker en de kinderen zijn nog stil. Ik denk na over alles wat er op dit moment weer speelt. Ik lees nieuws en mijmer over een aflevering bij Op1 met Gor Khatchikyan, waarin hij mij inspireerde.
Mijn kinderen zijn vijf jaar, bijna vier jaar en elf maanden. Op deze leeftijd groeien zij op tussen de maatregelen tegen een virus. Op deze leeftijd zien zij de juf opeens een knalgeel vest dragen en mogen papa en mama niet eens de school meer in. Op deze leeftijd stappen zij nergens meer binnen, zonder dat zij een pompje gel zien om onze handen te desinfecteren. Op deze leeftijd wordt het normaal dat er afstand gehouden wordt.
Wacht even, normaal? Nee, natuurlijk is het niet normaal. Maar nu even wel. En het ‘even’ duurt lang. Maatregelen worden verscherpt net als elke discussie er om heen. Artsen staan weer op scherp, nadat zij amper zijn bijgekomen van de eerste golf en covid afdelingen worden weer klaargemaakt. Het gaat mij niet om cijfers, en of maatregelen te groots zijn of misschien niet eens werken. Maar dit is wel wat er echt gebeurt. We moeten samen voorkomen dat het niet zover komt als tijdens de eerste golf. Voor slachtoffers, voor artsen en verpleegkundigen die zoveel pijn hebben gezien en al zo hard hebben gestreden.
Ik lees dat het dragen van mondkapjes bij mensen over persoonlijke grenzen gaat. En, ik begrijp dat. Echt. Maar, er is ook een andere kant. Want, maanden alleen thuis revalideren gaat over grenzen. Alleen moeten sterven; dát gaat voorbij persoonlijke grenzen. Afscheid hebben moeten nemen van je geliefde via een tablet, dát gaat over persoonlijke grenzen heen en vér daar voorbij.
Ik zie een vechtlust ontstaan tegen alles wat de overheid aankaart. Maar, wat je er ook van vindt, laten we die vechtlust omzetten naar gebed. Laten we bidden voor de overheid in plaats van steeds maar over hen te vallen. Laten we bidden voor artsen en specialisten voor wijsheid. En laten we die vechtlust gebruiken om deze óm te zetten in hoop.
In hoop! Want onze kinderen groeien hierin op. Onze kinderen -en misschien heb jij wel tieners of jong volwassen kinderen- moeten deze klap straks opvangen als het weer normaal is, maar de financiële klap nog moet komen. Onze kinderen groeien op, in deze bizarre tijden en wij kunnen hen nu hoop laten zien.
Is het niet onze prachtige (en lastige) taak als ouders om hen hoop voor te leven? Een taak om een voorbeeld te zijn in het dragen van hoop. Met onze blik op de Toekomst. Onze toekomst waarin Hij er ook bij zal zijn. Waarin er hoop mag zijn. En wij zullen er voor hen zijn, zo goed als we kunnen in onze taak als ouders, of als docenten, leerkrachten of ouders in geloof.
Geef hoop!
Uit liefde,
Corrinne
No Comments