Pleegzorg

Even alleen. Helemaal alleen.

PLEEGZORG – Vandaag neemt gastblogger Judith je, hier op het gezinsplatform, mee verder in de reis achter de schermen. Achter de schermen van pleegzorg.

Heftige jaren!

Ik had nu vooral de behoefte om echt even helemaal alleen te zijn.

We hebben 3 heftige jaren achter de rug. Met vooral heel veel thuis zijn met onze toevertrouwde prachtige maar pittige kinderen. Beide kinderen hebben een forse rugzak en hier dealen we al iets meer dan 2 jaar mee. Omdat dat vooral in de non-verbale fase was en de tijd dat ze nog niet op school of opvang zaten heeft mij dit wel een beetje opgebrand.

Het was september. En ik sprak naar Peter de wens uit om eens helemaal alleen 2 nachten weg te gaan. Ik was inmiddels 2x een nachtje met vriendinnen weg geweest waar ik heel er van had genoten. Maar ik had nu vooral de behoefte om echt even helemaal alleen te zijn.

Peter zag het niet aankomen en vond dit in eerste instantie ook niet zo heel prettig. Wel wisten we allebei dat een weekend weg voor met z’n tweeën er voorlopig gewoon echt nog niet in zat. Voor Mees, maar vooral Estelle was logeren iets wat nog heel ver weg lag. En we konden ook nog niemand bereid vinden om in ons huis op de kinderen te passen. Maar hij begreep wel waar mijn behoefte vandaan kwam en ging zien dat ik het ook echt nodig had. Dus we besloten het gewoon te proberen. Natuurlijk vond ik het mega spannend. Maar er was me al zo vaak gezegd dat ‘goed voor jezelf zorgen ook goed is voor je kinderen’. Dus dat moest ik dan maar eens gaan doen.

Een weekendje weg

Goed voor jezelf zorgen is goed voor je kinderen

Het weekend was fijn, ik was vooral heel dankbaar dat de kinderen in goede handen waren bij Peter. Al heb ik me het hele weekend bezwaard naar hem gevoeld. Voor mijn gevoel ‘zadelde’ ik hem op met een pittige klus. Toch hadden we afgesproken zo weinig mogelijk contact te hebben. Alleen als de kinderen er naar vroegen. Dit was voor mij het makkelijkste namelijk. Foto’s of videobellen zou weer dichter bij huis brengen. En wat ik juist nodig was, was even heel ver weg te zijn.

In het weekend heb ik weinig gedaan. Maar 1 van de dingen die ik wel heb gedaan is een brief schrijven naar Mees en Estelle. Allebei apart. Voor als ze later wat ouder zijn. De hectische tijden die we hadden gehad zorgden ervoor dat ik weinig échte dingen had opgeschreven.

In de brief heb ik hen verteld over hun karakter, wat we zo leuk aan ze vinden, welke dingen ze leuk vinden om mee te spelen en wat er in de recente periode ervoor is gebeurt. Het voelde heel fijn en goed om van me af te schrijven. Een gevoel van verwerking. Niet alles hoefde meer in mijn hoofd te blijven zitten.

Er brak een pittige week aan

Na het weekend brak een pittige week aan. Ik was weg geweest en zoals we wisten moeten de kinderen dan weer op onderzoek uit of ik ze niet in de steek laat. Maar bovenal hebben we vooral gemerkt dat ik dit gewoon echt heel even heel erg nodig was.

Afgelopen juni ben ik voor de 2e keer geweest. Deze keer was veel relaxter. Heb ik nóg minder gedaan en mezelf nog meer gegund. Ook was deze keer voor de kinderen beter te doen. Ze wisten dat ik terugkwam. Dat hadden ze al eens ervaren. Waarom ik vooral op dat 2e weekend dankbaar terug kijk is omdat ik via mijn insta andere vrouwen heb mogen inspireren dit ook te doen. Want wat is het goed voor iedereen om je heen, maar vooral de kinderen waarvoor je zorgt dat je af en toe even afstand neemt. Vooral als je alles echt als heel heftig ervaart.

En ik weet, dit is niet altijd mogelijk. Voor ons leek dit ook echt onmogelijk. Maar des te dankbaarder ben ik dat het nu kan. En dat ik het vaker ga doen!