We zijn 3 weken verder. Drie weken lang proef ik al van het leven waar ik het de komende, pak ‘m beet, 8 jaar mee zal moeten doen. Het schoolleven. Het leven met een beetje meer rust in huis en een beetje minder gezelligheid om me heen. De eerste dagen vallen me zwaarder dan ik dacht. Maar in de dagen die volgen weet ik er een positieve draai aan te geven. Want dít is nu. Een tijd van loslaten na een tijd van dragen, voeden, wiegen, sussen, en vermaken.
Weekplan van aanpak
En daar zit ik. Op mijn schoot een weekplanner die mijn weken met to-do’s altijd moeiteloos weet op te vullen. Ik staar wat, ik zoek naar juiste ritmes en goede gewoontes. En na drie weken ervaar ik nog steeds wel eens die zoektocht. Eentje die zich bezighoud met productiviteit en een weekschema dat werkt. Want ja, ik ga zo lekker op een beetje structuur. Ik deel mijn weken in met een moment van ontspanning, het huishouden dat ik voor een groot deel weer zonder schoonmaker besloot te doen, werk voor mijn platform, voor schrijfsels van klanten, voor de Sportchallenge en voor het creëren van content voor de christelijke bemoedigingsweken van de Saviorscrown.
Niet elke week liep zo ontspannen als ik vooraf had aangenomen. Hoe was het mogelijk vroeg ik mezelf af. Sterker nog, ik miste plots het gejaagde gevoel waarmee ik taken als een malle van mijn lijstje liet vliegen. Mijn identiteit was verweven geraakt in de voortdurende verantwoording voor alles en iedereen, althans zo was het gaan voelen. Die flow, ik ging er goed op, het liep zowaar gestroomlijnd. Maar die verantwoording voor mijn blondie en brownie veranderde half november volledig met hun gezamenlijke schoolgang.
Ik miste plots het gejaagde gevoel waarmee ik taken als een malle van mijn lijstje liet vliegen
Onrustig
En plots zit ik daar aan de keukentafel, met taken waar ik veel te weinig aan toe was gekomen omdat niemand ze zou missen als ze niet werden gedaan. Het maakt me onrustig. Waren we wel echt compleet? Weet ik manlief die weken meermaals te vragen. Voor wie moet ik nú zorgen? Weet ik er met zelfmedelijden uit te brengen. De wederhelft glimlacht. “Volgens mij heb jij last van het lege nest syndroom. Geef het een paar weken, gaat wel over. ” Hij had gelijk. De onrust verdween. Ik zocht simpelweg naar mijn nieuwe basis in het leven. Eentje waarvan ik soms zelf nog niet zo goed weet hoe die op een juiste manier vorm te geven. Het ontbrak me jarenlang aan tijd om dromen die op mijn hart lagen waar te maken terwijl de grootste droom om me heen dartelde in tweevoud. En te midden van de soms ongemakkelijke onrust van de stilte vraag ik me af wat er werkelijk toe doet..
Volgens mij heb jij last van het lege nest syndroom, hij glimlacht.
Zullen we anders een pup nemen? Een frons op zijn gezicht verraad het antwoord..
-x- Mama van Dijk
No Comments