Het is december. Een feestmaand. Zo noemen we dat. Gelukkig kondigt de man met de baard al redelijk op tijd zijn vertrek aan deze maand. Laat de rust maar weer terugkeren in huis. Al betrap ik mezelf erop, dat ik de onrust makkelijk afschuif op diezelfde man.
Ergens ging het mis en sloop het erin. Ik voel onrust. De donkere, regenachtige dagen hebben zijn weerslag op me. Ik zoek weer rust en innerlijke vrede. Het zijn teveel afspraken in mijn agenda. Ook heus gezellige afspraken, maar al met al is het teveel en is het simpelweg uit balans.
Er zijn zoveel dingen die ik wil doen. Mijn bedrijf weer vorm geven, er voor mijn vriendinnen zijn -ook in praktische zin-, mijn huis weer eens door voor een ontspul ronde. Ik wil, ik wil, ik wil….
Dan breekt op een onverwacht moment de stilte door. Ik voel me verdrietig over iets wat ik heb gehoord en het enige dat ik dan nog maar wil is neerknielen, dicht bij de kribbe. Dat is waar mijn hart echt naar verlangt. Naar innerlijke vrede, zoals alleen die gevulde kribbe ons die geven kan. Die gevulde kribbe is een onuitputtelijke bron van Liefde. Omgeven door licht, door hoop. En dan is er verder helemaal niets wat er toe doet, dat ik wil. Want, dat komt dan allemaal wel vanzelf wel weer.
December, het is oprecht een feestmaand. Vol verwachting, vol licht op de donkere dagen, vol hoop in deze -soms zo troosteloze- wereld. We hoeven onze ogen er maar een heel klein beetje voor te openen en het licht maar door een klein spleetje tussen onze oogleden door te laten, om te zien dat Hij werkelijk die hemelse vrede geeft.
Herken jij de drukte in je leven en ben je op zoek naar diezelfde vrede? Kniel maar neer, Hij weet wat je nodig hebt.
X, Corrinne
No Comments