Ik verlaat mijn huis maar zonder doei te zeggen. Zelfs de kat blijft verstijfd staan zonder te mauwen wanneer ik vertrek. De deur sluit zich moeiteloos achter me. Voor het eerst weer sporten. Voor het eerst sinds weken was er wat stilte in huis. De kindjes uit logeren. Ik weer rustig sporten en één ochtend niet om half 6 uit bed. Zo was het plan..
Met volle teugen
Die avond geniet ik met volle teugen. Het vierde seizoen van de Sportchallenge werd geopend. Coronaproof! In tweetallen met heel veel afstand en een gezellig tabata-deuntje. Het kon! Een glimlach van oor tot oor. Dit was wat we afgelopen maanden langzaam uit onze handen zagen glijden. Dit was waar we moesten incasseren als sportclub in C-tijd. En nu stonden we er weer. Om me heen genietende mensen met zweetdruppels op het voorhoofd. Genieten! Na een krap uurtje sta ik wederom thuis.
Dit was wat we de afgelopen maanden langzaam uit onze handen zagen glijden.
Ongekende stilte
De auto rijd ik de oprit op tot bij de voordeur. Ik stap uit terwijl ik mijn buik inhoud om mezelf langs de (iets te strak geparkeerde) auto en de struik te manoeuvreren. Gelukt! Ik draai de sleutel in het slot en ineens overvalt de stilte me. Die avond grap ik nog hoe blij ik ben om mama te zijn want de stilte was wel erg stil. En diezelfde woorden galmen door mijn gang, opnieuw, in mijn hoofd.
Die avond kan ik de slaap niet vatten. De energie van de avond houd me tot middennacht wakker. Rond de klok van 7 uur ontwaak ik. Maar ik draai me om rond 8u stap ik uit bed. Wow! Een gedreun in mijn hoofd laat me weten dat ik weer eens écht heb geslapen. Ik loop richting de badkamer. Links en rechts de lege kamers, de lege bedden. Een serene rust brengt me slechts 15 minuten later op straat. Ik waggel met een heet theetje richting de jumbo voor wat vergeten boodschappen. Ik adem in en uit, ik ontspan. Deze stilte in de morgen, misschien is dat wel het allerlekkerste glimlach ik.
Moe-der
Lekker geslapen? Vraagt de man nieuwschierig rond de klok van 09.00 uur.
“Te lekker. Zo brak als een hoentje en knallende koppijn. En ehm.., moet er niet aan denken altijd alleen te zijn… “
De chauffeur neemt mijn woorden aan en vervolgt zijn weg over het asfalt. Wat een ongekende ellendige stilte moet dat zijn als vrouw van een chauffeur, de hele week alleen. Ik wurm me achter de laptop. In stilte. Waar het hoofd slaperig de nieuwe werkdag begroet, het hart dankbaar plaatsneemt. 22 uur stilte, zou ik vaker moeten doen. En over twintig jaar als het huis écht leeg raakt? Dan vul ik mijn dagen vast met rummikub of een bijna-ouderensoos. Later vast wel met nordic walking stokken en een clubje grijsharigen die samen een lekker squad-je doen. Ik glimlach..
Want voor alles is een tijd..
Hoe zorg jij voor jezelf als moeder? Wat zou je doen met 22 uur voor jezelf?
-x- Mama van Dijk
PS: Op instagram.com/mamavandijk start vanavond de allereerste winactie van deze februari feestmaand!
No Comments