Mijn peuter wil niet groeien..

“Mama?” klinkt teleurgesteld die morgen. “Naomi wil niet groot zijn”. Twee beteuterde oogjes kijken naar de grond. Lieverd, je bent mama’s kleine en ook mama’s grote meisje. Jij bent al zo groot en stoer en jij kan al zoveel. We knuffelen. Die middag kruipt Naomi samen met Fleur door de kamer. “Kijk mama, samen kruipen.” Ik glunder.

Een naar onderbuikgevoel

Die eerste zin klinkt nog lang door mijn gedachten en zorgt voor een prikkeling in mijn onderbuik. Waarom zou zij niet groot willen zijn? Had ik een signaal afgegeven? Dat klein zijn betekent dat je meer gedaan kreeg misschien? Dat klein zijn leuker is? Je moest zo snel groter worden, misschien wel eerder dan je zelf zou willen. De zindelijkheidstraining die zo goed als afgerond was gooide jij op datzelfde moment volledig in de ringen. Alsof je zeggen wilde, laat me even. Gewoon nog even klein zijn. En die vrijheid geef ik je met liefde.

Vandaag verlang ik even niks omdat jij ook gewoon nog even klein mag zijn.

Een beetje eng

Misschien maakt het groter worden wel een beetje spanning los. Misschien is het inderdaad gewoon allemaal wel een beetje eng om ineens zo groot te worden. Om zoveel te moeten kunnen. Om te merken dat er nu soms al zoveel van je word verwacht. En misschien, als die eerste angst voorbij is, zie jij ineens weer hoe groot en stoer je dan al bent. Op het juiste moment was daar de aanmelding voor de voorschoolse opvang. Op IG zag je de foto’s van mijn kleine grote meisje al staan. Haar tasje op haar rug. Klaar voor de kennismaking, en ondertussen heeft zij ook de eerste échte ochtend al gehad.

Samen met mooie, grote en kleine peuters.

Trots loopt ze richting de peuterspeelzaal. Net voor wij naar binnen gaan houd ze mijn hand een beetje extra vast. “Eng” klinkt er met een zacht stemmetje. Ik kijk haar bemoedigend aan als ze vervolgd; ” Naomi mag wel huilen” en verder “niet nodig”. Opgewekt glimlach ik, terwijl we haar favoriete hoekje in de klas binnenlopen. De poppen en het keukentje worden begroet. Ik zie haar even kijken naar alles wat er gebeurt terwijl ze plaatst neemt aan het tafeltje, een plastic kopje thee in haar handen gedrukt. We nemen afscheid en zwaaien. Ze geniet, met al die mooie, grote en kleine peuters om haar heen.

Dat je groeien mag..

Misschien herken jij de gedachte bij jouw kind, dat de groei naar het groter worden impact heeft, het allemaal even tijd nodig heeft om te landen. Dat het gewoon een fase is, die even wat onrust met zich meebrengt maar uiteindelijk ten goede komt. En dat ook mijn kleine grote meisje gaat zien dat groter groeien het allermooiste is.

Bijna toevallig komt ze die middag na een enerverende schoolochtend, en een paar uur slaap, uit bed gekropen. Haar handjes maken herkenbare gebaren. Ik herken sommige woordjes maar het deuntje des te meer.

Lees je bijbel bid elke dag, bid elke dag, bid elke dag,
Lees je bijbel bid elke dag, dat je groei-en mag..

Mijn hart maakt een sprongetje. Wat mooi. 

-x- Mama van Dijk