We zijn ruim 37 weken op weg als we opnieuw de gynaecoloog bezoeken. “Meld je aanstaande maandag op de verloskamers als het dit weekend niet doorzet, dan gaan we je inleiden”. De woorden lijken nog niet helemaal binnen te komen als de gynaecoloog ze tijdens deze controle uitspreekt. Iets later, wanneer we door de gangen van het ziekenhuis wandelen zie ik twee glunderde ogen mijn kant op kijken wanneer manlief zegt ” Aanstaande maandag Wil, dat is super!” Na de valse start van een paar dagen eerder merk ik dat mijn enthousiasme nog niet zo ver reikt. Wat nou als… Als de gynaecoloog op dat moment toch alsnog anders besluit?
Een bijzondere dag
Dat weekend gebeurt er weinig, het blijft rustig in huize van Dijk. Maandag’s bellen we in de vroegte zoals afgesproken naar de verloskamers om te vragen of er plek is en we écht welkom zijn. Met een opgewekte toon klinken aan de andere kant van de lijn verlossende woorden. “Hartstikke welkom, we zien jullie zo!” Terwijl ik de telefoon neer leg merk ik dat de zenuwen mijn lijf laten vollopen, oma word geïnformeerd en niet veel later staat ze op de stoep om de zorg voor ons heerlijke peutermeisje over te nemen. Wanneer we elkaar weer zien? Een extra dikke knuffel en een kus volgen waarna we vertrekken richting het ziekenhuis voor een wel heel, heel bijzondere dag. Een doodgewone maandag lijkt voor zoveel mensen aangebroken. Onderweg genieten we van een bijzonder schouwspel van kleuren aan de horizon bij het ontwaken van de morgen. In stilte glijden de wielen van de auto over het asfalt terwijl mijn gedachten van binnen heen en weer razen. Vandaag is de dag, een wel heel bijzondere!
We gaan van start, bid voor ons
Aangekomen in het ziekenhuis blijkt er een fijne rustige sfeer te hangen, er word tijd genomen voor een gezellig klets praatje, de standaard controles volgen en we worden voorgesteld aan de verpleegkundige van de dag. Niet veel later word het eerste antibiotica infuus tegen de streptokok infectie aangehangen en word er besloten rond de klok van tien uur te starten met weeën opwekkers en het subtiel breken van de vliezen. Snel worden er nog wat lieve mensen geappt. “We hebben groen licht(!), we gaan zo echt van start, bid voor ons!”. We maken nog een paar -hippe- selfies, zetten een meegenomen cd aan en dimmen het intussen zonnige ochtendlicht.
In de de komende tijd neem ik jullie opnieuw mee in de belevenissen van Mama van Dijk rondom de bevalling en de eerste weken die volgden. Aanstaande zaterdag lees je het vervolg op ons bevallingsverhaal. Kun je niet wachten? Praat gezellig mee op Facebook/mamavandijk.
Werd jouw bevalling ook ingeleid? En hoe kijk jij hier op terug?
-x- Mama van Dijk
No Comments