Het is begin november als de bevalling toch echt al begonnen lijkt. “Geen weg meer terug! Het is begonnen!” Enthousiast en eerlijk bericht ik dat het inderdaad is begonnen als ze vragen hoe het met me gaat die dag. Ons tweede wonder is onderweg. Hoera! Toch? Om de drie minuten probeer ik met een kalmte de weeën weg te zuchten. Het begin is er..
Opgenomen
Die middag werden we opgenomen in het ziekenhuis omdat de hevige rug krampen aanhielden. We moesten immers vroeg aanwezig zijn omdat er geen risico werd genomen. Voor het echt door zou zetten zou ik op die manier de antibiotica -die nodig was i.v.m. de actieve streptokok- op tijd toegediend krijgen. Na een paar uur bikkelen worden we van de verloskamer overgebracht naar de kraamafdeling. Daar mochten we even afwachten wat de komende uren gingen doen. Maar al snel worden de weeën heviger, slaan ze over in mijn rug en word er besloten te starten met de AB en terug te gaan naar de verloskamers. De eerste centimeters vorderen, er word gesproken over het wel of niet halen van de 37 weken grens voor de klok 00.00 slaat. We zien de verpleegkundige met plezier de tafel vol instrumenten en benodigdheden voor de aanstaande bevalling gereed maken en beseffen dan, “Wauw. Het gaat gebeuren.. ”
Glunderen langs pijnscheuten
Opnieuw gaan we papa en mama worden. Glunderend kijken we elkaar tussen de pijnscheuten door aan. Terwijl ik in manlief’s handen knijp voel ik rust, en kalmte door de pijn heen. We zetten wat heerlijke muziek op en heel even beland ik al in de “flow” die ik herken van mijn eerste bevalling. Maar dan neemt de nacht een andere wending aan, terwijl de laatste zak antibiotica word aangehangen die nodig is vóór de geboorte plaatsvind word de conclusie getrokken dat we te lang blijven steken op de grens voor die van de actieve bevalling. Er word besloten slaapmedicatie te geven om te zorgen dat er nog kracht en energie is om de volgende dag verder te kunnen gaan. Maar dan.. Na twee uurtjes slaap veranderd mijn lijf, stagneert de bevalling, verliezen weeën hun kracht en zakt de hoop naar het gevulde wiegje die nacht af.
Valse start
Wat een enorme domper. Wat een valse start. Die middag keren we met lege handen naar huis. En ondertussen blijft het rustig in Huize van Dijk, pakken we het ‘normale’ ritme van alledag weer op en houden we vast aan de hoop, de hoop dat het snel écht beginnen zal..
Een week later word dan alsnog ,na een inleiding met exact 38 weken, op 14 November ons prachtige meisje, Fleur, geboren!
Je leest hier het bevallingsverhaal.
-x- Mama van Dijk
No Comments