Het is dochterlief die roept terwijl ik mezelf voor 5 minuten opsluit op de wc: “Mama-Wilma, ben je daar?” Vandaag wil ik even niet antwoorden. Wilde ik even helemaal niets. Ik was het zat na alle nachten brak te zijn en het verlangde even helemaal niets te hoeven. De deur die gesloten is open ik al snel als een traan over mijn wangen glijd.
Het is december. Een feestmaand. Zo noemen we dat. Gelukkig kondigt de man met de baard al redelijk op tijd zijn vertrek aan deze maand. Laat de rust maar weer terugkeren in huis. Al betrap ik mezelf erop, dat ik de onrust makkelijk afschuif op diezelfde man. Ergens ging het mis en sloop het erin. Ik voel onrust. De donkere, regenachtige dagen hebben zijn weerslag op me. Ik zoek weer rust en innerlijke vrede. Het zijn teveel afspraken in mijn agenda. Ook heus gezellige afspraken, maar al met al is het teveel en is het simpelweg uit balans. Er zijn zoveel dingen die ik wil doen. Mijn bedrijf weer vorm geven, er voor mijn vriendinnen zijn -ook in praktische zin-, mijn huis weer eens door voor een ontspul ronde. Ik wil, ik wil, ik wil…. Dan breekt op een onverwacht moment de stilte door. Ik voel me verdrietig over iets wat ik heb gehoord en het enige dat ik dan nog maar wil is neerknielen, dicht bij de kribbe. Dat is waar mijn hart echt naar verlangt. Naar innerlijke vrede, zoals alleen die gevulde kribbe ons die geven kan. Die gevulde kribbe is een onuitputtelijke bron van Liefde. Omgeven door […]
Het voelde een beetje zoals het loslaten van je kindje. Een kindje dat schreeuwt terwijl je weet dat je moet gaan. Altijd maar onderweg. Zoiets. Maar toch ook zo anders. Want dat kindje was het platform, dit platform waar ik op deze regenachtige dag plots weer tijd voor had. Of nee, tijd voor maakte. Misschien was dat wel de grootste sleutel tot succes.
Het zit in ons systeem als moeder. Als vrouw, als man zijnde wellicht evengoed. De maatschappij wil door. Wilde door. Moest door. Maar het kon niet. Nu even niet. Even ligt alles plat. Even liggen latten laag, was er het samenzijn als familie, huisgezin, slechts het enige dat er nog toe deed. Doet. Of?
Het is nieuwjaarsdag als ik besluit een maand lang social media-stilte te houden. Over een week of zes zou mijn verlof eindigen en daarmee komt mijn werk alweer in zicht. Ik begon mijn verlof na een hele drukke, maar goede werkmaand, dus de drive was er. We maakten mijn nieuwe kantoor af. Alles klaar om weer aan het werk te gaan. Die social media-stilte deed me goed. Ik wilde nadenken over hoe ik mijn werk vorm wilde gaan geven. Maar, het heeft me uiteindelijk geholpen de knoop door te hakken mijn werk nog even uit te stellen. Ik werd in november voor de derde keer moeder. Voor de derde keer houd ik een klein bundeltje liefde vast. Wennen zal dat nooit, wát een wonder. Het herstel duurde echter wat langer dan verwacht en gehoopt. Ik maakte dagen mee die soms als een echte strijd voelde. Ik heb er heel wat tranen om gelaten. Ik maakte heel bewust mee dat geluk en moeiten soms als een rechte lijn met elkaar op kunnen gaan. Uiteindelijk viel dus de beslissing. Ik stel het werken nog uit en neem een sabbatical. Heel bewust ga ik deze tijd koesteren. Een klein mannetje verrijkte mijn wereld. […]
Het is avond. Al veel te laat en ik heb trek. Niet een beetje ook. Manlief die zich al de hele avond bourgondisch zit uit te leven kan ik niet meer aan. Ik vertrek naar boven. En toch kom ik terug. Gits een zak chips uit de trapkast en vul een schaaltje. Lekker vol wel. In bed snack ik alles op en val in slaap. Laten we wel eerlijk wezen, het gaat niet allemaal over rozen. Afijn..
