Corrinne Bax

Het is december 2020 als ik na een hele lange tijd weer aan het werk ga. Ik heb een te gekke freelance schrijfopdracht gekregen via Wilma. Voor het eerst sinds máánden leg ik heel even de zorgtaken in mijn gezin naast me neer. Ik doe even iets compleet anders, iets waar mijn hart zo blij van wordt: schrijven. Ik bloei daarvan op. In 2020 nam ik grotendeels een sabbatical, een jaar waarin ik herstelde van mijn derde bevalling en mijn werk steeds verder voor me uit schoof, tot ik bewust koos voor een langere pauze. En meer dan ooit was ik me ervan bewust wat een voorbeeld ik ben voor mijn kinderen. Door me alleen op hen te richten was dat nu immers ook mijn allerbelangrijkste taak. Dat is het altijd wel, maar omdat het nu mijn enige focus was, werd ik me daar meer en meer bewust van. Het was goed om ’thuisblijfmoeder’ te zijn. Het was oprecht goed, in zoveel opzichten en op zoveel manieren, maar nu ik die schrijfopdracht kreeg, merkte ik dat ik ook lang niet had gedaan waar ik zelf van opbloei. Met liefde voor mijn gezin en mezelf heb ik mijn bedrijf op pauze […]

Continue Reading

Het is december. Een feestmaand. Zo noemen we dat. Gelukkig kondigt de man met de baard al redelijk op tijd zijn vertrek aan deze maand. Laat de rust maar weer terugkeren in huis. Al betrap ik mezelf erop, dat ik de onrust makkelijk afschuif op diezelfde man. Ergens ging het mis en sloop het erin. Ik voel onrust. De donkere, regenachtige dagen hebben zijn weerslag op me. Ik zoek weer rust en innerlijke vrede. Het zijn teveel afspraken in mijn agenda. Ook heus gezellige afspraken, maar al met al is het teveel en is het simpelweg uit balans. Er zijn zoveel dingen die ik wil doen. Mijn bedrijf weer vorm geven, er voor mijn vriendinnen zijn -ook in praktische zin-, mijn huis weer eens door voor een ontspul ronde. Ik wil, ik wil, ik wil…. Dan breekt op een onverwacht moment de stilte door. Ik voel me verdrietig over iets wat ik heb gehoord en het enige dat ik dan nog maar wil is neerknielen, dicht bij de kribbe. Dat is waar mijn hart echt naar verlangt. Naar innerlijke vrede, zoals alleen die gevulde kribbe ons die geven kan. Die gevulde kribbe is een onuitputtelijke bron van Liefde. Omgeven door […]

Continue Reading

Herinneren jullie mijn vorige blog nog? Daarin vertelde ik dat mijn halflege nest syndroom opvulde met online shopping. O oh… Het pakketje is inmiddels binnen, dus vooral mijn keukenlade is weer wat gevuld. Genoeg daar over, want het wenuurtje is inmiddels vervangen voor een fulltime schoolgang. Mijn tweede kleuter is naar school. ‘Mama wil nog even een foto van je maken.’ Trots poseert ze bij de voordeur. Met haar nieuwe rugtas in haar handen. Terwijl ik een foto schiet gaan mijn gedachten; ‘wauw, meisje wat ben je mooi en wat ben je groot.’ Ze is er helemaal klaar voor. We gaan. We steken vier keer de straat over voor we lopend op school aankomen. Ze wordt opgevangen door de juf en kindjes en loopt zelfverzekerd het schoolplein op. Thuis dringt het pas echt tot me door. Nu is het definitief. Ze zit op school. Dat is wel even wat anders dan één of twee ochtendjes peuterspeelzaal. Ik besluit mezelf eerst te trakteren op een bakkie cappuccino, terwijl de kleine man zijn broodje eet in de kinderstoel naast me. Ik moet mijn eerste bakkie cappuccino van de dag alleen zetten, zonder de enthousiaste hulp van Rosie. Ik pak één kopje in […]

Continue Reading

Is het halfleeg of halfvol? Mijn tweede dochter zit bijna op school. Zondag wordt ze vier jaar. En, as we speak heeft ze een wenmiddag op school. Of, middag? Anderhalf uur. Want het continurooster halveert in ieder geval het middagprogramma op de basisschool. En terwijl ik met de jongste spruit van bijna één jaar, naar huis loop, verheug ik mij stiekem op een middagje vrij. Oh nee, slechts een uur met de tijd van brengen en halen er af gehaald. Zodra de kleine man, van bijna één jaar, op bed ligt en lijkt te gaan slapen, duik ik even achter de computer met een overheerlijke cappuccino. Lekker, even ongestoord zonder zorgen achter de computer. Dat komt nauwelijks voor. Ik check mijn mail zorgvuldig, en dan vooral een nieuwsbrief van één van mijn favoriete winkeltjes. Dan gebeurt het, ik neem een kijkje op de website van de desbetreffende winkel en raak helemaal enthousiast van de leuke én handige prullaria. Langzaam maar zeker die ik het getal op het digitale winkelmandje, recht bovenin de hoek van mijn scherm, steeds verder oplopen. Hoe kan het gebeuren, dat ik, als zorgvuldig shopper me zo laat gaan? Ik stel mijzelf altijd de vraag: heb ik […]

Continue Reading

Het is 06.15 uur. Ik lig wakker. Het is nog donker en de kinderen zijn nog stil. Ik denk na over alles wat er op dit moment weer speelt. Ik lees nieuws en mijmer over een aflevering bij Op1 met Gor Khatchikyan, waarin hij mij inspireerde. Mijn kinderen zijn vijf jaar, bijna vier jaar en elf maanden. Op deze leeftijd groeien zij op tussen de maatregelen tegen een virus. Op deze leeftijd zien zij de juf opeens een knalgeel vest dragen en mogen papa en mama niet eens de school meer in. Op deze leeftijd stappen zij nergens meer binnen, zonder dat zij een pompje gel zien om onze handen te desinfecteren. Op deze leeftijd wordt het normaal dat er afstand gehouden wordt. Wacht even, normaal? Nee, natuurlijk is het niet normaal. Maar nu even wel. En het ‘even’ duurt lang. Maatregelen worden verscherpt net als elke discussie er om heen. Artsen staan weer op scherp, nadat zij amper zijn bijgekomen van de eerste golf en covid afdelingen worden weer klaargemaakt. Het gaat mij niet om cijfers, en of maatregelen te groots zijn of misschien niet eens werken. Maar dit is wel wat er echt gebeurt. We moeten samen voorkomen […]

Continue Reading