Zijn warme lijfje en rode koortswangen hadden al zo vaak tegen haar aangelegen. Zijn altijd tastende handjes die hij zinteugelijk in wist te zetten hadden al zo ontelbaar vaak over haar arm gestreken. Alsof hij middenin de nacht gewoon weer even wilde voelen of zij er nog was. Zo vaak werd ze wakker terwijl grote ogen haar aan staarden. Zo veel vaker andersom. De geur van het babylijfje had ze zo bewust opgesnoven deze keer. En voor ze het wist was het babylijfje een bijna peuterzoon. Samen deelden ze vaker wel dan niet, de donkere nacht die voor hem nog zoveel donkerder voelen zou. Gewenning, heus ook, aan dat kleine schoongewassen muppie, in een veelste grote slaapzak. Tien tastende vingertjes, twee wiebeloogjes en een samengesmolten hart dat slechts optimaal fungeerde als zij het accepteren zou. Tien tastende vingertjes, twee wiebeloogjes en een samengesmolten hart dat slechts optimaal fungeerde als zij het accepteren zou. Dit seizoen. Van heel veel voor hen en minder voor haar. Ze wist dat op een dag dit ooit het mooiste was en vanaf dan nooit meer zwaar zou voelen. Die zoete kusjes op schoongewassen krullende haartjes die in het holst van de nacht, wiegend, sussend, vertroostend, […]
