Op Instagram haalde ik het aan, onderstaande woorden. Zomaar een moment als moeder. Wetende dat waar je bent, precies de plek is waar je hoort. Waar je nu moet zijn. In dit seizoen. voor jou. Zo kloppend. Je leest het vandaag..
All Posts By
Mama van Dijk
Instagram is de afgelopen maanden de plek geweest om het leven van Blondie, Brownie en Binkie te volgen. Binkie werd Juus. Het koosnaampje van kleine grote Juda. Het allermooiste prachtventje met de mooiste oogjes. Ik zal jullie scrollplezier makkelijker maken en jullie in dit nieuwe artikel meenemen met linkjes naar de verhalen van de geboorte tot nu. Daar op instagram te lezen mét beeld, in de heerlijke schrijfstijl zoals jullie gewend zijn. Vanuit de tenen, recht uit het hart, onuitwisbaar op papier. Met glimlachjes, tranen, bezorgde harten en onderzoeken. Want ook die werden realiteit. Geboorte Ik kan wel zeggen dat de meest heerlijke berichten om te schrijven, de berichten waren in de kraamweken van Juda. De eerste 3 maanden van Juda zijn magisch, bevatten een zorgeloze gouden rand, met enkel blije gezichten ondanks de vergeten wallen. We vieren het leven als gezin van vijf. Volop! Hier kun je lezen over de start van de bevalling. In de daaropvolgende posts lees je stap voor stap verder. Het is een meeslepend heerlijk, eerlijk en echt verhaal over de geboorte van Juda en de grote zussen daaromheen. Wauw! Drie maanden Wanneer Juda drie maanden is krijgen we de schrik van ons leven als […]
In de weken die volgen begint manlief een enkele keer iets later met werken om mee te gaan voor de echo of moeten we plots opletten op dat wat we zeggen. Velen malen spookt het door mijn hoofd; bij dagelijkse dingen met de meisjes, bij vriendinnen met of zonder babys, bij omas, op verjaardagen, tijdens de spinningles en zoveel vaker.. “Je moest eens weten”.
Sluipend Het is een kleine 2 jaar geleden wanneer de dagelijkse routine aan het schoolplein een definitieve omslag is van mijn moederschap. Een leeg huis. Gevulde klassen. Ik werk in die tijd fulltime aan één van mijn gezamenlijke bedrijven genaamd de Sportchallenge. Ik bouw samen aan en met een groots team van collegas. Dit alles naast het fulltime runnen van het moederschap en naast manlief die de geur van diesel en hout nog altijd erg kan waarderen in een andere (trans)sportsector:). Het schrijven verdwijnt sluipend naar de achtergrond maar ik merk simpelweg geen heimwee. Goede keuze dus, zo bedenk ik me later. Toch begint het nu, jaren later wederom te kriebelen. Ik besluit de elektronische pen weer eens in handen te houden en merk al snel een vertrouwde stroom van woorden dat het papier -ofwel het scherm- vult. Zoals jij schrijft.. Schrijven dus. Want zo word er vaak gezegd. “Wilma, zoals jij schrijft..”. Optimistisch als ik ben vat ik het op als een compliment. Woorden geven aan situaties, gebeurtenissen of gevoelens. Het was zeker nog steeds zo vertrouwd. Inmiddels zijn onze dochters bijna 8 en 6 jaar. De dochters die al zo lang als blondie en brownie door het leven […]