Ok. Was dit alles? Trots en enigszins verbaasd loop ik met het KVK papiertje naar buiten. Een jaar geleden. Niet wetende wat dit jaar me zou brengen. Niet wetende dat het zo’n jaar werd. Dankbaar blik ik terug. Wat bracht het me?
All Posts By
Mama van Dijk
PLEEGZORG – Waarom vecht je niet? Waarom laat je het zo? Je hebt recht! Om het besluit van jeugdzorg aan te vechten. Ze besloten dat de kinderen niet terug gaan naar jou. En dat is enorm verdrietig. Dat vind jij, dat vinden wij. Je wilt ze zo graag terug. Toch? Waarom doe je het zo? Waarom stap je niet naar de rechter? Het kan!
Voor als je het hebt gemist, nog even kort. Ik ben Daniël de Ronde, 29 jaar oud en getrouwd met Cynthia. Genietend van 2 prachtige dochters 1 van bijna 4 en 1 van 8 weken. Ik werk nu bijna 3 jaar als ambulanceverpleegkundige bij de Regionale Ambulancevoorziening Gooi en Vechtstreek. Eens per maand schrijf ik voor dit platform om kennis en ervaringen te delen met (jonge) ouders.
Mama denkt aan je. Go for it. Een hartje dat ik net daarvoor op hun kleine knuistjes schrijf ter bemoediging voor deze eerste schooldag sinds corona, komt ineens goed van pas. We sturen de foto door naar papa. Zojuist hoorden we van zijn ongeluk. En ineens beseffen de meisjes wat hij zojuist had gezegd.. Ongeluk zit in een klein hoekje Er klinkt een knak die zelfs zijn nuchterheid enigszins weet te onderdrukken Heeft papa zijn been gebroken? Komt hij dan nog wel naar huis? In de vroegte is manlief weer in de weer. Terwijl zijn lading vol geschept in het bos ergens nabij de belgische grens springt hij van de kraan af om terug zijn truck in te gaan. Maar dan komt hij verkeerd neer en klinkt er een knak die zelfs zijn nuchterheid plots enigszins weet te onderdrukken. Net voor het ontbijt gaat de telefoon. “Papa ligt op bed” ..zijn glimlach laat me niet gelijk een doemscenario bedenken. “Ben je ziek geworden?” ..of heb je je verslapen klinkt er verder in mijn gedachten?
In deze dagen waarin we toeleven naar moederdag denken we in het bijzonder aan de moeders zonder kind. In het gemis van wat is en niet mocht zijn. Van het kind zonder moeder. Van de moeder met het diepe verlangen in haar hart. Anoniem ontving ik onderstaande inzending. Bedankt lieve vrouw, dat ik het mag delen zodat we daarmee anderen mogen omarmen. Van hart tot hart.. Moeder zonder kind Ik wieg mijn lege armenen leg ze om mijn schoot,in stilte biddend: “Heere,het verlangen is zo groot.” Waarom die lege kamers;waarom is het zo stil?“U kent toch ook mijn hart,dat ik graag zorgen wil?” Als ik in een gezin ben,geniet in zo hard mee.Maar kom ik daarna thuis,dan zijn wij ‘maar’ met z’n twee. Begrijp me niet verkeerd,ik wil ook echt niet klagen.‘k Ben dankbaar dat we samen zijn,maar toch zijn er die dagen. Dat alles op me afkomt,dan voel ik me alleen.Een thuis is niet hetzelfdeals ‘gewoon een huis van steen’. Een huis gevuld met liefde,met tranen en een lach.Met zorgen om te delen,ook al heb je niet je dag. Het voelt soms zo onzeker,zal het ooit wel zo zijn?Dit huis gevuld met spelen,lachen, gillen en soms pijn? Dat als […]
We hebben hem allemaal wel eens. De klok slaat 20 uur, je kind(eren) liggen te slapen en plots laat de stilte je schouders even zakken. Met een warme sopdoek boen je de stukken klei van je teakhouten tafel. Krab je datzelfde spul tussen de groeven van je vloer weg en staar je gefrustreerd naar de berg afwas. Ik plof neer Niet veel later besluit ik te gaan zitten. Met joggingsbroek en oversized wollen truitje plof ik neer op mijn bed terwijl het gezaag van snurkende kinderen een paar deuren verderop te horen is. Kalmerend wel. Want die dag was minder kalm. Wat ging er mis moeder? Wat zorgde ervoor dat het hoofd en lijf vandaag even genoeg vonden. Op mijn schoot inmiddels mijn laptop. Mijn vingers gaan heen en weer. Het getik klinkt als een bijna muzikaal, al dan niet monotoon, schouwspel terwijl mijn gedachten me terug nemen naar deze morgen. Ik werd wakker rond de klok van 05uur. Drukte mijn wekker van half 6 uit en stond op om de dag eerder te kunnen beginnen dan mijn vroege kroost. Ik zorg dat de deelnemers van de Saviorscrown weer aan de slag kunnen met o.a. de overdenking van de dag […]
Hoe heeft corona invloed op het adoptieproces van wensouders Gerard en Nayomi. De twee wachten vol spanning af op het telefoontje dat het avontuur zal laten beginnen. Een avontuur rondom ouderschap, waar zij al zo lang van dromen.. Moeder worden in deze gekte Terwijl het Coronavirus ons en andere landen in zijn greep houd, er naarstig gezocht wordt naar bedden op de intensive care en tests om mensen te kunnen testen, raakt het virus niet alleen ons proces als adoptieouders maar ook van lieve dappere mama’s die een traject hebben in het ziekenhuis. Veel trajecten in het ziekenhuis zijn stilgelegd maar ook de adoptiewereld ‘’lijd’’ onder het Coronavirus en dat besef komt binnen, heel hard. Als jullie dit lezen is het inmiddels april maar terwijl ik dit schrijf (eind maart) is bij Gerard en mij het nieuws doorgedrongen dat ook onze allergrootste wens in de wachtkamer zit. Een flinke wachtkamer. Het afgelopen weekend (20 – 21maart) zouden we eigenlijk samen een nachtje weg om te vieren dat we anderhalf jaar op de wachtlijst staan helaas kon ook dit niet doorgaan vanwege het Coronavirus. Bij mezelf merkte ik een onrust omdat we niet wisten of het virus ook van invloed zou […]
FASE – Laat ik met de deur in huis vallen wanneer ik zeg dat ik niet doel op de C-woord dat we op sommige momenten even niet meer kunnen horen of zien. Het is de kleuter of eigenlijk ook de peuter die (te midden van rust) zijn beland in een soort van onderzoekende fase. Met sprongen gaat het koppie vooruit. En waar dit heen leid? Ik neem je mee..