De bevalling komt op gang. Het was manlief die net de deur uit liep voor de nodige cafeïne toen de gynaecoloog de verloskamer kwam binnenlopen. De eerste zak antibiotica is ondertussen ingelopen concludeert ze, er word besloten te starten met de weeën opwekkers i.c.m. met het breken van de vliezen middels de elektrode die op het hoofdje word geplaatst. Been there, done that?
We zijn ruim 37 weken op weg als we opnieuw de gynaecoloog bezoeken. “Meld je aanstaande maandag op de verloskamers als het dit weekend niet doorzet, dan gaan we je inleiden”. De woorden lijken nog niet helemaal binnen te komen als de gynaecoloog ze tijdens deze controle uitspreekt. Iets later, wanneer we door de gangen van het ziekenhuis wandelen zie ik twee glunderde ogen mijn kant op kijken wanneer manlief zegt ” Aanstaande maandag Wil, dat is super!” Na de valse start van een paar dagen eerder merk ik dat mijn enthousiasme nog niet zo ver reikt. Wat nou als… Als de gynaecoloog op dat moment toch alsnog anders besluit?
Het is begin november als de bevalling toch echt al begonnen lijkt. “Geen weg meer terug! Het is begonnen!” Enthousiast en eerlijk bericht ik dat het inderdaad is begonnen als ze vragen hoe het met me gaat die dag. Ons tweede wonder is onderweg. Hoera! Toch? Om de drie minuten probeer ik met een kalmte de weeën weg te zuchten. Het begin is er..
Daar zit ik dan. Ik probeer een lekkere houding aan te nemen wanneer ik deze post start. M’n meisje vond het beneden veel te gezellig en besloot dus (of eigenlijk de hele dag al) dat het tijd was om uit te testen hoelang ze moest huilen in bed voor ze weer mee naar beneden mocht. Het was haar gelukt vandaag. Als ik vanavond tijd heb voor mezelf, schrijf ik deze heerlijke blog ter inspiratie voor jou over het verlanglijstje van een meisje van 1..