De lente is een feit. De zon heeft ons weer met een portie zonnestralen verblijd en de eerste ijsjes op terras waren weer niet te versmaden. Het is een dinsdagochtend als mijn meisjes rond de klok van 10 uur het huis verlaten. Ik had besloten die ochtend de tuin in te gaan om ,vóór het werk dat mij te wachten stond op de laptop, eerst te gaan zaaien. Het gras moest het deze winter weer ontgelden en qua schoonheid had zij een flink jasje uitgedaan.
“Allen vermoeid en belast kom tot Mij.” Uit volle borst zingen mijn gedachten mee terwijl mijn stem stil blijft. “Uw nabijheid is wat ik verlang. ” Aan tafel komt een gesprek op gang. Een gesprek rondom rouwverwerking, verlies, gemis en het zicht op de toekomst. Een gesprek met een driejarige die in eenvoud het gemis zo mooi kan verwoorden. Rollercoaster De afgelopen weken, maanden, zijn zwaar geweest. Een rollercoaster waar geen achtbaan tegenop kan. Normaliter houd ik van ze. Het slingeren in zo’n wilde variant van links naar rechts terwijl de adrenaline kick door je lijf schiet. Als we in afgelopen weekend samen om de tafel zitten blikken we weer even achterom. Alweer twee maanden geleden stonden we om het graf van onze (schoon)vader. Veel te jong moesten we afscheid nemen. “Zullen we naar opa?” roept mijn dochter opgewekt. Goed lieverd. Die middag racet ze over de begraafplaats, de route naar zijn graf had ze zo goed onthouden. Trots stapt ze van haar nieuwe fiets ter hoogte van zijn graf terwijl ze wegloopt. Haar voetjes zet ze op het zand. “Nu heeft opa hem ook gezien”. Bijna beter? Thuis aan de keukentafel is het dochterlief die vervolgt; “Opa is nu […]
Eind vorige week bood een Franse politieagent zichzelf aan tijdens een terreuractie. Hij zou willen ruilen met een aantal gewonde gijzelaars. En zo nam hij hun plaats in, hij ruilde. Op dat moment stond hij nog als enige tegenover de gijzelnemer die hem vervolgens onder vuur nam. Een dag later overlijd de politieagent aan zijn zware verwondingen. De gijzelnemer schieten ze dood. Een walgelijke terreuractie en een bijzondere heldendaad. Mijn gedachten gaan uit naar iedereen die hem lief was. Een heldendaad. En dat was het! Juist in deze tijd brengt de gedachte aan die heldendaad me ook ineens zo dichtbij Pasen. Een heldendaad Het is zondagmiddag als ik een vriendin tref bij de kerk. Zin om te gaan had ik niet. Echt niet! De nacht had me na een druk weekend niet veel rust gebracht en terwijl ik met gitzwarte wallen de kerk binnen wandel veranderd dat gevoel toch in dankbaarheid. We nemen plaats in ons kerkgebouw op de harde glanzende banken. Mijn ogen richt ik op de witte tafels voorin de kerk. We vieren avondmaal. Niet veel later sluit ik aan in de rij, neem ik plaats voorin de kerk aan die meterslange tafel. De opstelling, de witte kleden, […]
Terwijl we samen gehurkt in de tuin zitten wijs ik omhoog. Kijk Naomi, daar, op de hoek zitten vogeltjes. Zie je ze? Dochterlief maakt een opgewerkte indruk en reikt met haar handjes omhoog. Ze maken een nestje vertel ik haar, en soms, vervolg ik, laten ze ook wel eens wat takjes vallen. Misschien word hun huisje wel een beetje te groot? Naomi begint te rapen. Daar! Klinkt enthousiast! Geloofsopvoeding, een moeilijke taak?
” Maar wat als ik God niet voel? ” zomaar een van de berichtjes die ik afgelopen tijd van jullie mocht ontvangen in mijn inbox. Een mooie vraag die ook mij aan het denken zette. God, wat als ik U niet ervaar of voel? Een vraag die mij eveneens niet onbekend is. Ik voel vaak van alles aan, heb een sterk intuïtie, ervaar een hoop, maar God, die is er niet altijd. Niet als het aan mijn ‘gevoel’ ligt tenminste.. Veertigdagentijd We zitten middenin de veertigdagentijd, de tijd richting Pasen. Misschien gebruik je deze periode om dingen te laten of juist dingen te doen. Er zijn mensen die social media een tijdje laten rusten of op wat voor manier dan ook proberen bewuster te gaan leven en zich meer richten op hun geloofsleven. Misschien vind je het moeilijk, kom je juist in deze tijd waarin je meer op zoek wilde gaan naar God tot de conclusie dat je hem niet ervaart. De hemel lijkt gesloten en je bijbel ligt inmiddels te verstoffen in de kast. Misschien herinner je je puurheid en de eenvoud alleen nog uit je tienerjaren. Toen je zo makkelijk God kon ervaren tijdens de conferenties die je […]
Ja, mijn leven is met twee kleine meisjes en een man die voortdurend (lees: heel vaak) weg is af en toe een gigantische chaos. En ja, je zult beamen, een huis met kleine kinderen betekent ook simpelweg hier en daar een chaos om over de letterlijke puinhoop nog maar niet te spreken. Been there, done that? Maar de laatste tijd lijkt er ergens in mijn regie, ik vermoed direct bij de eerste letter van het woord, iets mis te gaan. Middagslaap Het is weekend als dochterlief ineens besluit dat het welletjes geweest is met haar middagslaap. Terwijl moeders, ik dus, zich nog eens flink achter de oren krabt stappen we over naar plan B. Geen middagslaapjes betekenen dus ook geen rustmomenten meer voor mij en dat is een omschakeling waar ik na 3 (dankbare) jaren toch even aan moet wennen. Mijn twee heerlijke prinsessen zijn in mijn moederliefdevolle ogen natuurlijk de meest fantastische kinderen die je je wensen kan. En toch mis ik ineens, plots, af en toe de spreekwoordelijke behangmuur. Mijn peuter kan namelijk nog helemaal niet zonder middagslaap. Aangezien zij om 16u niet alleen meer grote beren denkt te zien maar ook fluitende vogeltjes in haar vermoeidheid ziet veranderen in […]
Lief kind. Er komt een tijd dat ik je los zal laten. Er komt een tijd dat mijn hand niet meer de jouwe reikt. Dat je je los wurmt uit mijn armen. Dat je vertrekt zonder gedag. Dat je zwaait maar niet meer omkijkt. Dat je geheimen deelt, maar niet met mij. Lief kind. Je zult je eigen stappen zetten, je eigen fouten maken en je eigen ontdekkingstocht gaan volgen in een wereld die zelfs voor mij nog vaak zo onvoorstelbaar koud en kil voelt. Je zult uitbundig gaan lachen en tranen verbergen als je stoer wilt zijn. Je zult vallen maar ook opstaan. Rennen en weer stilstaan. Ik zal je volgen tot je uit mijn zicht bent vertrokken. Tot ik ook je schaduw niet meer volgen kan. Tot ik slechts stil kan worden en mijn handen vouw. Want wanneer mijn hand niet meer de jouwe reikt bid ik dat Hij je zal omringen, zijn hand je reikt wanneer je valt, jouw tranen droogt door kou en kilte. Dat wanneer je je alleen voelt Hij er is, jij zijn stem hoort heel dichtbij, dwars door je eenzaamheid of stilte. Lief kind. Er komt een tijd dat ik je los zal laten. […]
De afgelopen weken waren zwaar. Het was een heuse rollercoaster waar geen achtbaan tegenop kon. Normaliter houd ik van achtbanen, het slingeren van links naar rechts terwijl de adrenaline kick door je lijf schiet. Vandaag wil ik delen over de spreekwoordelijke emmer van het leven. Eentje die niet word gevuld met zand maar wel kan overlopen..
In de afgelopen tijd mag ik beseffen dat God vaak tot me spreekt in mijn persoonlijk leven door woorden uit songteksten heen. Het is die bewuste donderdagmorgen als ik met een kop koffie een kinderloze werkochtend begin. Ik ben nog niet goed en wel bezig of de bel gaat. Een nieuwe wifirouter moet worden geïnstalleerd om de verbinding met het eeuwige internet een beetje stabieler op gang te helpen in huize van Dijk. Gekoppeld Dus ik kan even niet verder werken? Vraag ik hem hardop af, terwijl ik het antwoord weet. KIopt! Enthousiast als de man is loopt hij naar mijn laptop. “Ik zal je wel even op mijn netwerk zetten, ik heb onbeperkte data op mijn telefoon en zo kun jij gewoon even doorwerken”. Twee seconden later gaat hij aan het werk en zie ik dat mijn laptop zojuist is gekoppeld aan zijn telefoon. Whaat! Mijn laptop vol (werk)gegevens gekoppeld aan zijn telefoon? Hou even op zeg! Ik glimlach hem toe terwijl ik als aan malle de verbinding eruit knal. Dat gaan we dus even niet doen! Geen verbinding Ik schrik bijna van mijn eigen reactie. Tegelijk zie ik een hardwerkende man de boel voor me in orde maken. […]