Kom eens kijken lieverd, het sinterklaasjournaal begint. Enthousiast volgt ze mijn loopje richting de televisie. Op schooltje hadden ze al een mooie muts geknutseld en niet veel later krijgt zij ook thuis een felroze pietenmuts op haar haren gedrukt die ik bij Jeejees wist de scoren. Vertwijfeld kijkt ze me aan. Alsof ze zeggen wil, mam, wat nu weer?
Het is aftellen geblazen, de maand november staat voor de deur en daarmee een waanzinnig mooie mijlpaal eveneens. Als ik het schrijf kan ik het nog steeds nauwelijks bevatten. Mijn kleinste meisje. Dat ieniemienie-kleine-unieke-prachtige meisje dat op 14 November met open armen werd ontvangen, het huis nog meer roze liet kleuren en de bergen was deed verdubbelen, ze is al bijna 1 jaar. Tijd voor voorbereidingen met een gouden tintje..
Het is een druilerige dag. Je kijkt naar buiten terwijl de regen ondertussen uit de dakgoten klotst. Je besluit je eigen meubilair een middagje rust te gunnen en energievolle koters na hun middagslaap in de stemming te krijgen met slechts één zin. “We gaan naar de speeltuin”. Dochterlief die de regen allang had gezien antwoord laconiek.. “uhhh, de glijbaan niet nat?” De binnenspeeltuin lieverd.
“Mama?” klinkt teleurgesteld die morgen. “Naomi wil niet groot zijn”. Twee beteuterde oogjes kijken naar de grond. Lieverd, je bent mama’s kleine en ook mama’s grote meisje. Jij bent al zo groot en stoer en jij kan al zoveel. We knuffelen. Die middag kruipt Naomi samen met Fleur door de kamer. “Kijk mama, samen kruipen.” Ik glunder.
Afgelopen zomer zagen wij diverse gezinnen (lees: waaghalzen) om ons heen de Belgische Ardennen inruilen voor een verre reis met kinderen. Ik smul ervan, die heerlijke kiekjes van prachtige gezinnetjes in het buitenland, ver weg. En dat kan dat tegenwoordig met baby’s, peuters en kleuters dus zomaar een dagje vliegen verderop zijn. Papa van Dijk houd niet van vliegen. Ik niet van vliegtuigen.
Slechts enkele weken geleden nog pak ik een stel tassen in voor een hoognodig logeerpartijtje van onze jongste dochter Fleur, ruim 8 maanden. “Wij zijn er unaniem over uit dat Fleur vannacht bij ons slaapt” Ik lach als ik het appje van mijn ouders onder ogen neem. ” Geen discussie mogelijk, hoelaat mogen we haar halen dan kun jij weer een keer doorslapen” vervolgen zij zonder mijn reactie af te wachten. Hoe dat logeerpartijtje verloopt, je leest het vandaag…
Oh nee, is het echt zo erg? Het is een doodgewone woensdag als ik besef dat ik een afspraak heb gemist. Opnieuw, alweer. ” Net naar het bureau geweest, wat wegen jouw meisjes? “ Hmm… geen idee eigenlijk, ik ben al zo lang niet meer op het consultatiebureau geweest, beantwoord ik het binnenkomende bericht en vervolg; ” Ik zal eens kijken wanneer ik eigenlijk een afspraak had.” Oeps…