De eerste maanden van het leven van Fleur zijn zwaar geweest. Af en toe liet ik je op Mama van Dijk even (mee)voelen hoe de achtbaan van emoties ons jonge gezinnetje door elkaar wist te schudden. De eerste maanden van het leven van ons kleine meisje vielen haar zwaar. Alles was teveel. Elke prikkel kwam te hard binnen. Mama’s armen waren niet goed genoeg…
De ontdekkingstocht van een peuter. Nog ietwat ongemakkelijk zie ik haar de trap op lopen. “Wat ga je doen lieverd” roep ik haar zachtjes na. Je zusje slaapt, doe je zachtjes? “JA” Schreeuwt ze me eigenwijs tegemoet. Ik zie twee sprankelende oogjes door de spijlen van de overloop mijn kant op kijken. Even hoop ik dat ze vraagt of ik mee kom. Op dat moment keert ze zich om als ze op haar meest eigenwijze manier zegt; “Doei!”
Een plasje hier een plasje daar. Zelfs bij vriendinnen gaf ze op een bewuste koffieochtend aan dat ze moest plassen. Apetrots dat ik was. Natuurlijk! De grotere boodschap verdwijnt al maanden in de wc. Het scheelt hier dus alvast bergen luiers en billendoekjes. En je zou ineens gaan denken dat wij Princess No. 1 uit de luiers hebben. Of..?
Heerlijk, eerlijk, puur, eenvoudig, liefdevol. Het moederschap zoals ik hem graag omschrijf. Zoals ik hem graag zou willen. Niet altijd makkelijk, wel puur. Dat het leven als mama van twee jonge kindjes niet altijd rozengeur en maneschijn is zal de moeder in het zelfde schuitje wellicht beamen. Lees vandaag mee over de horror van een slapeloze nacht..
Terwijl ik haar armpje stevig vast houd zie ik hoe de naald erin word geprikt. Stil maar lieverd, fluister ik, wanneer haar betraande ogen me angstvallig aankijken. Wat had ik haar in vredesnaam aangedaan door haar hier te brengen. Ik zie de naald heen en weer gaan op zoek naar een goede ader. Terwijl mijn geduld op begint te raken zie ik hoe de paniek bij dochterlief toeslaat. Hou maar op, nu(!), beveel ik vriendelijk.
Eerste hulp bij zindelijkheidstraining. Ik ben 36 weken in verwachting als ik besluit een poging te doen met mijn dreumes van 19 maanden. Ze was duidelijk onder de indruk van het plassen en poepen was dan ook voortdurend alert. Als een alarm sprong zij op en vertelde iedereen die het horen wilde dat er wat aan de hand was terwijl haar kleine handjes als een wilde beer aan haar luier begonnen te trekken wanneer ze enkele drupjes voelde. Toch mislukte die pogingen uiteindelijk. Je las hier over onze aanpak en zo ook over een DIY voor het maken van een plaskaart.
Een bebloed gezicht, schaafwonden op het hele lijf. Verbijsterd kijkt ze hoe haar geliefde kind word toegetakeld. Hoe haatzuchtige rivaliteit, vijanden, tegenstanders, het lijf van haar kind als wilde beulen in elkaar slaan. Bespugen. Bespotten. Hoe konden zij? Hoeveel pijn moet zij hebben gevoeld? Hoeveel verdriet hen aangedaan. Zoveel ogen op hem, op haar gericht. Had ze willen schreeuwen? Had ze het uit willen roepen? Zou ze hebben blijven kijken? Of liever hard zijn weggerend misschien?
Het is een zonnige donderdagochtend als ik de praktijk kom binnen gelopen. Ietwat zenuwachtig neem ik plaats in de wachtkamer. “Mevrouw van Dijk?” klinkt niet veel later. Een vriendelijk gezicht en daarbij behorende handdruk zorgen voor het eerste contact. “Kom verder en neem plaats.” Terwijl ik mijn billen laat zakken in een fijne fauteuil kijk ik naar de doos tissues op tafel. In mijn hoofd spreek ik mezelf moed toe..
Het scherm van mijn telefoon kleurt op. “Noo!”. Heb ik haar oproep toch gemist. Even later verschijnt een voicemail bericht van de pedagogisch medewerker. Fijn! Niet veel later hang ik aan de telefoon. “Waardeloos hoor!” Beantwoord ik haar vraag hoe het nu gaat. Ik merk enige schrik in haar reactie als ze me om uitleg vraagt. Maar, ging het écht zo waardeloos? Vandaag een update, van Fleur na haar ziekenhuisopname, de thuissituatie en meer.