Deed mezelf kortgeleden een belofte. Net voor het leven als schoolpleinmoeder van twee kleuters begon. Pak ‘m beet een weekend geleden dus. Ik zou mijn dagen thuis, aan het werk, aan de sop, in de rust of aan de thee eerst beginnen met stille tijd. Aan God-delijke tijd, zoals ik het zelf wist samen te vatten. God-delijke tijd Tijd voor God vrijmaken voor de rest van de aardbol zou verlangen naar alles van mij. Ja, zo had het zo vaak gevoeld en die stille tijd; het was er in de afgelopen 6 jaar nogal eens bij ingeschoten. Als manager van het gezin, manager van een aantal bedrijven, manager van het thuisfront terwijl de man zijn truck bestuurde. Het is best eens veel geweest, ook al genoot en geniet ik van alles stuk voor stuk. Maar vandaag is anders. Vandaag blijft mijn huis stil, op het praten van één van de poppen na en het ruisen van de robotstofzuiger bovendien. Vandaag geen vette handjes op de ramen. Geen geruzie over welk filmpje van de zoete zusjes het zou moeten worden. Geen kletsende (bijna) kleuter. Ik ijsbeer wat. Zelfs mijn lievelingsijs kan het rare gevoel op de vroege morgen maar weinig verhelpen. […]
