Op 21 Juni 2012 trouwen manlief en ik in het bijzijn van een geweldige lieve groep familie en vrienden. Wat een waanzinnige dag was dat! Ondertussen zijn er vijf jaar voorbij gevlogen. Jaren met een lach en een traan. We hebben gedanst, gelachen, geschreeuwd, gezongen, gehuild, gedroomd, geloofd en gehoopt. Er is geboren, verloren, omhelst en gezwaaid..
Enkele weken geleden werden sommige gasten gevraagd om tijdens de Israëlische wedding van mijn tweelingzus een blessing uit te spreken in het Hebreeuws na een Engelse korte toespraak tijdens de ceremonie. Zo ook enkele bridesmaids waaronder mijn nichtje en ik. Jawel, eerst in het Engels speechen en dan door in het Hebreeuws!! In een snelle poging de woorden hardop uit te spreken struikel ik van de ene ellende in de andere..
Terwijl de witte rozenblaadjes een heuse loper vormen richting de chuppa, en ze twee wijntonnen met boeketten van zeer hoog stylingsniveau passeren, lopen zij nog ietwat onwennig richting de menigte onder luid onthaal gevolgd door een knap stel mannen van de fanfare. Jawel, in Israel weten ze van aanpakken. Je leest het vandaag in déze prachtige blogpost.
En dat voelt diep van binnen toch wel heel erg leeg, zo zonder mijn officiële aanhang. Nee, ik zit niet in een midlife crisis of persoonlijke ontdekkingstocht. Ik ga niet back to nature, backpacken of mediteren. Over een aantal dagen vieren wij groot feest tijdens de wedding van zus en zwager. Waarna ik niet veel later voor de tweede helft van deze wedding van zuslief’s wedding naar Israel vlieg…