Lieve Fleur, In gedachten sta ik aan de vooravond van jouw geboorte. Al ongeveer een week lang week nemen mijn gedachten (en Facebook herinneringen) me terug naar die tijd. Je zat nog zo lang hoog, warm en veilig in mijn buik verstopt. Niets leek erop dat je de weg al snel zou banen. En toch nog nét binnen de prematuur grens liet jij iets van je merken. Lees hier: “Bevallen of toch niet” Met een bolle buik paradeer ik als een soort van zeekoetje door de witte gangen. De aanhoudende weeën en de opgeschoten centimeters waren serieus genoeg om uiteindelijk alles klaar te leggen voor je komst. De zusters waren er klaar voor. Je papa en mama ook. Meer dan klaar om jou in onze armen te ontvangen, en te genieten van het wonder dat dicht tegen mijn hart groeide. Maar het stagneerde. Alles. Jij besloot te gaan slapen. En ik ook. De volgende morgen ligt er geen kindje op mijn buik. En uiteindelijk vertrekt papa weer met zijn truck naar het zuiden. Vals alarm tot in de verloskamers. We wisten toen nog niet dat dat eigen willetje bizar goed bij je paste. Ik glimlach. Maar exact een week later, […]
